In het programma Buiten Beeld interviewt Coen Verbraak mensen die werkzaam zijn of waren in tv-land. Het is een mix van presentatoren, een omroepbaas en mensen die buiten beeld zich het schompes werkten in vaak ongezonde werkomgevingen. Sla het rapport van de commissie van Rijn er maar op na.
In Buiten beeld zie je de gezichten van mensen die soms afscheid hebben genomen van de televisiewereld omdat ze geschoffeerd, gekleineerd en getreiterd werden, zonder dat er werd ingegrepen. Door die mensen in beeld te zien werd het voor mij nog indringender dan tijdens het lezen van artikelen over het rapport. Buiten Beeld is nog te zien op NPO Start of via Uitzending Gemist. Ga kijken!
Momenteel ben ik de serie Sleepers aan het kijken op Videoland. De serie ging eind 2022 al in première op televisie, maar stond bij mij nog op de wensenlijst. In de serie is het moord en doodslag, maar echt schokkend vond ik dat bij het begin van het tweede seizoen een van de hoofdrolspelers afhaakte. Wat heet: Maryam Hassouni stopte helemaal met acteren.
Over het waarom schreef ze een boek met als titel What the Fak. Daarin beschrijft ze hoe tegenspelers en regisseurs van series en films zich seksistisch en racistisch tegen haar gedroegen, en dat ze vanwege haar Marokkaanse achtergrond vooral clichérollen kreeg aangeboden.
Wie Maryam Hassouni niet kent; op haar vijftiende brak ze door met de succesvolle tv-serie Dunya en Desie. En ze was de eerste Nederlandse actrice die een Emmy Award won. Een zeldzaam talent, dat niet werd gekoesterd, maar afgebrand door de televisie- en filmindustrie.
Nog een voorbeeld van ongelijke behandeling dat voor mij dichter bij huis is, al speelt het in Hollywood. Eind vorig jaar was mijn vriendin Jennifer even over uit LA. In 1998 regisseerde ze de film Montana, starring Stanley Tucci, Kyra Sedgwick, Robbie Coltrane en de onvergetelijke Phili Seymour Hoffman. Haar toenmalige vriend Jon, nu haar man, had het script geschreven en zij leken een Hollywood koppel ‘in the making’.
Nu, 25 jaar later, heeft Jon een aantal succesvolle titels op zijn naam staan als scriptschrijver, waaronder het haaienspektakel Meg, maar Jennifer bleef steken op één film. ‘Eind jaren negentig was het als jonge vrouw heel lastig om in Hollywood kansen te krijgen,’ vertelde ze terwijl ik haar hielp met haar kerstinkopen in Amsterdam.
Jennifer en ik leerden elkaar kennen uit een zomerkamp in Amerika en het was vriendschap op het eerste gezicht. Ik was een Europese ‘counselor’ die judoles gaf en zij was een ‘camper’ die zich opvallend vaak voor die lessen inschreef. Inmiddels zijn we al 40 jaar bevriend, waarbij we elkaar, samen met onze partners, hebben ontmoet in New York, Parijs, Rome en Amsterdam. Het klinkt bijna als een Hollywood-script.
Ze heeft weer filmplannen, omdat ze ‘in deze tijd meer kansen voor vrouwen in Hollywood ziet dan eind jaren negentig’. Dat lees ik de laatste jaren ook in artikelen over de filmindustrie. Mede wakker geschud door ‘Me-Too’-schandalen werkt men in Hollywood aan een filmlandschap met meer kansen voor onder meer vrouwen en etnische minderheden.
Jennifer heeft een film noir in gedachten en Jon gaat het scenario schrijven. Ik duim voor ze.
En ik hoop dat het televisie- en filmklimaat in Nederland zo verandert dat een talent als Maryam Hassouni zich weer veilig en welkom voelt om te gaan acteren, in een rol die alle clichés overschrijdt.
Of je nu in de film- en t.v.-industrie werkt of in de wereld van corporate organisaties waarvoor ik mijn video’s maak; de conclusie van de commissie van Rijn ligt zo voor de hand dat het schrijnend is: ‘Doe gewoon een beetje normaal tegen elkaar.’
