Ooit leefde ik het leven van een filmster, d.w.z. ongeveer een week. In Cannes, waar net de Gouden Palmen zijn uitgereikt, stapte ik met mijn toenmalige vriendin, nu mijn eega, op een viermaster voor een driedaagse cruise via Corsica naar het Italiaanse kustplaatsje Portofino.
In die tijd was ik Cosmo Man, dat was de titel van de column die ik schreef voor het glossy magazine Cosmopolitan. De redactie kwam toen met de leukste opdracht ooit: schrijf een artikel over hoe het is om met je vriendin op cruise te gaan, gevolgd door een verblijf in een resort in Saint-Tropez, waar Claudia Schiffer, George Michael en Franse president Chirac tot de clientèle behoorden. Mijn vrouw en ik zijn de redactie tot op de dag van vandaag dankbaar, want we hadden toen net ons eerste appartement gekocht en al onze centen zaten in het steen.
Blut, maar toch leven als een filmster, dat voelde dubbel speciaal.
De cruise was een persreis; de rederij van de viermaster had een aantal Nederlandse bladen uitgenodigd in de hoop op een ronkend artikel. De Privé was ook aan boord, vertegenwoordigd door een vrouwelijke reporter in gezelschap van couturier Frans Molenaar. Zij hield hem de hele reis angstvallig weg van de andere pers. Dat lukte haar tot aan het captain’s diner op de laatste avond.
Ik verscheen aan tafel in een pak van de Italiaanse ontwerper Daniele Alessandrini en kreeg een goedkeurend knikje van onze couturier. Hij was niet tegen iedereen zo coulant, want een vertegenwoordiger van de rederij, toch onze gastheer, werd weggestuurd omdat hij witte sokken onder zijn pak had aangetrokken.
Na het captain’s diner was er een talentenshow aan dek.
Onderweg daarnaartoe hoorde ik mijn naam roepen. ‘Henk Jan!’
Het was Frans Molenaar.
‘Ga je weer dat nummer doen?’ vervolgde hij.
‘Nummer?’ vroeg ik, want had geen idee waar hij het over had.
‘Net als die laatste keer,’ ging hij door, zin om te keten.
Alle pershoofden draaiden mijn kant op.
Nu ben ik echt niet altijd gevat, maar op dat moment wel. Ik zei tegen Frans: ‘Vond je het nummer niet tè, want je was na afloop toch… een beetje… van slag.’
Dat antwoord verraste en beviel hem. Hij nodigde me uit om naast hem te zitten tijdens de talentenshow aan dek.
We kregen een geanimeerd gesprek dat een paar weken later werd voortgezet toen mijn vriendin en ik bij hem thuis werden uitgenodigd voor een etentje. Vooraf kregen we een tour door zijn statige villa aan het Vondelpark; grote foto’s met haute couture in de hal en het trappenhuis, wanden vol met kunst van Nederlandse schilders en op tafels kleurrijke vazen die hij zelf had ontworpen.
Frans had zelf gekookt; bloemkool met aardappels en slavinken. Het was een memorabele avond, waarin hij vertelde over zijn jeugd in Haarlem en zijn stages in de Parijse modewereld. Ik vond het een warme man.
Tot zover mijn leven als een filmster.
Nu probeer ik van anderen filmsterren te maken. Niet door ze mee te nemen naar Cannes, hoewel ik daar graag zou filmen, maar door ze van A tot Z te begeleiden als we een video maken.
Soms spat de X-factor van het scherm. Zonder te haperen rolt het verhaal eruit. Dan denk ik: was er maar een Gouden Palm voor corporate content.
Maar dat zijn zeldzame natuurtalenten. Vaak heeft de camera een ontregelende werking op de persoon ervoor; zinnen worden verhaspeld en onverstaanbaar opgediend. Mijn regie bestaat dan vooral uit geruststellen. Vertellen dat het tien keer over mag. Dat we uit verschillende ‘takes’ zinnen kunnen knippen en dat het in de montage een vloeiend geheel wordt.
Dat is geen loze belofte, want de cameramensen, editors en vormgevers met wie ik samenwerk zijn stuk voor stuk toppers. Daarom durf ik te stellen dat we jou ook kunnen laten stralen in beeld. Ja, als een filmster.
Denk je over een video, maar ben je bang dat de camera niet van je houdt? Mail me dan rechtstreeks. Dan bespreken we het rustig, zonder verplichtingen. henkjan@broadcastyourbusiness.nl
