‘Gorgeous George’ is een bijnaam van acteur George Clooney. Ik leerde hem kennen als dokter Doug Ross in de Amerikaanse ziekenhuisserie ER. De scenarioschrijvers lieten hem het bed delen met de mooiste vrouwen, waar hij in zijn rol bescheiden over deed. Vooral tegen dokter Mark Greene die nogal hoekig met de andere sekse omging. Het was alsof Doug wilde zeggen: ik kan er ook niks aan doen dat ik ‘gorgeous’ ben geboren.

Na vijf seizoenen ER maakte George een geslaagde overstap naar Hollywood. In dat jaar speelde hij in de film Out of Sight, naar een boek van Leonard Elmore, een misdaadschrijver die strooit met oneliners en puntige dialogen. Die waren helemaal besteed aan George. Hij was ‘gorgeous’ en ‘funny’. Kan het nog beter worden? 

Ja, inmiddels won hij meer dan 30 filmprijzen, waaronder een Oscar voor beste mannelijk bijrol in Syriana, waarin hij als CIA-agent infiltreert om het regeringsbeleid van een fictief olierijk land te beïnvloeden. Als producent won hij een Oscar voor beste film met Argo, een heroïsch verhaal over de bevrijding van zes Amerikaanse diplomaten toen de ayatollah Khomeini de macht overnam in Iran.

George draait zijn hand niet om voor onschuldige misdaadfilms zoals Oceans 11, 12, 13 en romcoms met Julia Roberts, maar als acteur, producent en regisseur kiest hij steeds vaker voor films over misstanden en maatschappelijk verantwoorde thema’s.

Gorgeous, funny en woke!

Deze ‘merkwaarden’ lijken in de loop der films te zijn gecultiveerd. Ze zijn de basis van het merk George Clooney en worden bewaakt door advocaten die ongeautoriseerd gebruik van zijn naam of beeld aanpakken.

Is er dan niks aan te merken op die man? Zijn er geen vuige roddels over hem, want daar lusten ze in Hollywood wel pap van. The dirtier, the better.

George is een keer gescheiden en riep toen hij nooit meer zou trouwen… maar de liefde won en hij is alweer jaren gelukkig getrouwd met de Brits-Libanese mensenrechtenadvocate Amal Alamuddin. Met haar besprak hij het aanbod voor een reclamespotje van een luchtvaartmaatschappij: 35 miljoen dollar voor een dag werk. Ze besloten het niet te doen, want de vliegtuigmaatschappij hoorde bij een ’twijfelachtig’ land, zoals hij het noemde. ‘Dus als ik er wakker van moet liggen is het het niet waard.’

35 miljoen voor een dag werken, nee, dat had ik ook gedaan. Ik wil ook niks te maken hebben met twijfelachtige landen.

Dat klinkt cynisch, ik weet het, maar George is zo verantwoord in alles wat hij doet dat hij uit zicht raakt voor mij. Ik ben een mens met gebreken en kan niet meer relateren aan Holy George.

Wat ik wil zeggen?

Zorg dat je als merk niet te voorspelbaar, te verantwoord en te saai wordt. Creëer op z’n tijd een relletje, een reden voor mensen om zich op te winden. Rumoer zorgt voor emotie, herkenning en binding.

Bijvoorbeeld een robbertje vechten, zoals op de set van Three Kings schijnt te zijn gebeurd. George ging op de vuist met regisseur David O. Russell, omdat die aan het schreeuwen was tegen figuranten. Ik denk dat George heeft gewonnen, want de regisseur verklaarde later dat hij zelfs voor 20 miljoen niet meer met George wil werken.

Na de samenwerking in Ocean’s Eleven haalden Clooney en Brad Pitt grappen met elkaar uit. Zo verspreidde Pitt het gericht dat Clooney alleen nog maar aangesproken wilde worden als Danny Ocean (de naam van zijn personage in de Ocean’s-filmserie) en dat hij niet in de ogen gekeken wilde worden.

Als reactie daarop plakte Clooney stickers op de bumper van Pitts auto met daarop ’I’m gay and I vote’ en ‘Small penis on board.’

Brad huurde toen iemand in om in de auto van George te urineren, waarop George iemand inhuurde om de auto van Brad oranje te spuiten.

Jongenshumor, die mij meer doet dan de mededeling dat George samenwerkt met Nespresso omdat dit merk aansluit bij zijn persoonlijke waarden, zoals duurzaamheid en sociale verantwoordelijkheid. Lovenswaardig, maar ik ga er geen kopje meer door drinken. Sorry, George.

Is er geen Nespresso grap uit te halen met Brad Pitt? Een vrachtwagenlading capsules met een nieuw smaakje (meer Pitt) bij Brad op de stoep storten. En dan in spanning wachten hoe hij  George terugpakt.

Wil je brainstormen over een relletje rond jouw merk?  Mail me dan rechtstreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Als je held in de stad is, wil je erbij zijn. Hij was er, afgelopen zondag in een afgeladen theater Carré: Quintin Tarantino, regisseur van negen films, waaronder Pulp Fiction, Jackie Brown, Django Unchained, Inglorious Bastards en mijn persoonlijke favoriet: Once upon a time in Hollywood.

Schrijver Arnon Grunberg interviewde hem over zijn vorig jaar uitgekomen essaybundel Cinema Speculation. Tien essays met verrassende inzichten over tien Amerikaanse films die Tarantino hebben gevormd. Allemaal films uit de jaren 70, want zijn moeder Connie en zijn stiefvader Curt namen hem mee als ze naar film gingen, op voorwaarde dat hij zijn mond hield. 

Zo zag hij al heel jong klassiekers als Deliverance, Dirty Harry, The Godfather, The French Connection. Geen films voor een tere kinderziel, maar wellicht een ideale opvoeding voor een regisseur die begin jaren negentig Hollywood opschudde met zijn regiedebuut Reservoir Dogs.

Op gevel van Carré geen aankondiging of de naam van Tarantino. Het zou een stormloop kunnen veroorzaken, want Tarantino is de rockster onder Hollywood regisseurs. Hij deed geen filmopleiding, maar ging als vijftienjarige van school om in een videotheek te werken.

In al zijn werk zie je referenties naar films die hij heeft gezien, maar vanaf zijn debuut heeft hij een volstrekt eigen stem en stijl. Veel geweld en veel humor, wat mij betreft, maar ik heb ooit ruzie gehad met een vriendin die tijdens Pulp Fiction wegliep. You love him or you hate him.

In Carré hing iedereen aan zijn lippen. Een van de speculaties die Tarantino in zijn essaybundel behandelt: stel dat niet Martin Scorcese, maar Brian de Palma Taxi Driver geregisseerd had. Geen vreemde vraag als je weet dat De Palma als eerste het script van Paul Schrader kreeg om te lezen. Hij besloot om het niet te regisseren omdat hij bang was dat het niet commercieel genoeg zou zijn. Hij koos voor een andere film, Obsession, ook geschreven door Paul Schrader. Laat die nou commercieel floppen, terwijl Taxi Driver volle zalen trok en een klassieker werd.

Nu kan ik me niet voorstellen dat Brian de Palma een betere Taxi Driver zou hebben gemaakt dan Martin Scorcese. Ook omdat de Palma niet van plan was om Robert de Niro en Harvey Keitel te casten. ‘En die twee maken Taxi Driver,’ aldus Tarantino.  

Cinema Speculatie brengt me op het idee van Business Speculatie.

Dat werkt zo: stel dat jouw grootste concurrent op jouw stoel gaat zitten. Wat zou die anders doen? Wat voor inzichten kan dat opleveren voor jouw business? Als de gedachte aan je concurrent je benauwt, kun je verder weg denken. Stel dat Richard Branson of wijlen Steve Jobs op jouw stoel gaan zitten. Hoe zou je business dan veranderen? Wat kun je daarvan leren?  

Of nog beter: stel dat Quintin Tarantino op je stoel gaat zitten en met al zijn passie, werklust en eigen stijl met jouw business aan de gang gaat? Wat gaat er dan gebeuren? 

Eén voorspelling durf ik te doen: je medewerkers zijn bij hem in goede handen. Dat zeg ik, omdat hij het geheim deelde van hoe je acteurs moet regisseren. ‘Je moet ze geruststellen, zorgen dat ze op hun gemak zijn. Als ze gaan zeuren dat hun broek niet lekker zit of dat de kleur niet bij hun personage past, is dat hun manier om te vertellen dat ze nerveus zijn. Je moet zorgen dat ze relaxed op de set staan.’

In de documentaire over zijn eerste acht films QT, the first eight, o.a. te zien op Prime Video, vertellen acteurs hoe Tarantino op de set een familiegevoel creëert. En hoe hij al decennialang met een vaste groep acteurs, stuntmensen, editors en producers werkt. Ze zijn hem trouw en staan meteen klaar als hij voor een nieuw project belt. 

Loyale medewerkers, de besten in hun vak, dat wil iedere CEO.

Mijn persoonlijke Business Speculatie: wat zou Tarantino zeggen over mijn tweewekelijkse publicatie ‘Hollywood in je mail’? Zou hij me aanmoedigen om er meer mee te doen. Om er mee op de planken te gaan. Niet in Carré, maar in-company. Een presentatie over wat je als marketeer, accountmanager of communicatieprofessional kunt leren van Hollywood.

Vind je dit een interessante speculatie? Wil je horen hoe ik zo’n presentatie voor jouw business zou insteken? Mail me dan rechtstreeks: henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Het is de apotheose van de film Im Westen nichts Neues, Oscar winnaar in de categorie ‘best international film’. Script: het einde van de eerste Wereldoorlog is nabij. Duitsland tekent op 11 November 1918 om 5 uur in de ochtend de overgave en de wapenstilstand zal om 11 uur ingaan. De Duitse en Franse soldaten juichen omdat ze eindelijk naar huis kunnen…

Maar om 10.45 uur besluit een gefrustreerde Duitse generaal dat ze nog een laatste keer de Franse loopgraven gaan aanvallen. De soldaten, soms nog tieners, die huilend protesteren, worden ter plekke geëxecuteerd als deserteurs.

Het is de finale van een inktzwart anti-oorlogsdrama. Meer dan drie miljoen soldaten sneuvelden voor een paar honderd meter terreinwinst, lees je net voor de aftiteling.

Het was de derde verfilming van het boek Im Westen Nichts Neues van Erich Maria Remarque uit 1929, maar de eerste in het Duits. De film staat op Netflix, net als ‘the making of’. Daarin komen makers van deze viervoudige Oscar winnaar aan het woord.

Componist Volkert Bertelmann, winnaar in de categorie ‘best original score’, vertelt hoe hij tot zijn beste soundtrack tot nu toe kwam. Het muziekstuk Remains licht hij eruit. Het hoofdthema van de soundtrack zit erin, maar het stuk heeft ook iets afwachtend, vertelt hij.

Op de muziek van Remains zien we hoe de 17-jarige hoofdrolspeler en zijn vrienden naar het front marcheren, terwijl ze zingen dat ze verliefd zijn op een meisje. Ze zijn ongetraind en weten niet dat ze uniformen dragen van soldaten die zijn gesneuveld. De kogelgaten zijn dichtgenaaid, het bloed is uit de stof geschrobd.  

De onheilspellende muziek van Remains is de voorbode van wat gaat komen. Het geeft lading aan de beelden van de naïeve jongens die zich vrijwillig hebben gemeld om te vechten. Als je het hoort, wil je als kijker roepen: ‘draai om, ga terug naar je moeder.’

In ‘the making of’ zie je hoe er vanuit verschillende disciplines is samengewerkt. De soundtrack, het design van de kilometerslange loopgraven, het nabouwen van het verwoeste binnenland van Frankrijk, de SFX-protheses van de dode soldaten; de gruwelijkheden van de eerste Wereldoorlog zijn vertaald naar een cinematografische ervaring die je bij de keel grijpt.

In de filmindustrie is samenwerking essentieel als je voor een Oscar gaat. Hoe is dat in jouw organisatie? Staat samenwerking op 1 en versterken alle divisies elkaar? 

De vraag stel ik ook in de filmische story-workshops die ik in-company organiseer. De eerste werkopdracht is: pitch de organisatie in 1 minuut. Dat wil weleens onrust veroorzaken, bijvoorbeeld als marketing een totaal andere pitch geeft dan logistiek of HR. Collega’s kijken elkaar dan vragend aan. Hoe kan dit? We werken toch allemaal in dezelfde organisatie.

Vooral in grote organisaties kunnen afdelingen eilandjes worden met ieder een eigen cultuur. En dus een eigen pitch. Nu mogen de 1 minuut pitches best uiteenlopen, of laat ik zeggen: elkaar aanvullen, maar ze moeten in de kern over hetzelfde gaan.

In mijn story-workshop noem ik Volvo als voorbeeld van een corporate met een heldere kern. Toen het in 1927 werd opgericht, stond veiligheid voorop. Als je nu naar de Volvo website gaat, lees je op de homepage ‘een nieuw tijdperk van veiligheid.’

In honderd jaar is de auto-industrie compleet veranderd, maar de kern van Volvo is hetzelfde gebleven. Daardoor weten de marketeers wat ze moeten verkopen, de engineers waar ze aan werken, de HR-professionals wie ze moeten werven. 

Denk je dat zo’n filmische story-workshop ook in jouw organisatie helderheid kan geven. Of onrust weg kan wegnemen (na het eerst te hebben veroorzaakt). Mail me dan rechtstreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Wat hebben restaurant Loetje en de nieuwe film The Fabelmans van Steven Spielberg met elkaar te maken?

Ik begin met The Fabelmans. Die is genomineerd voor 7 Oscars en kan worden samengevat als het ontwaken van Steven Spielberg als filmer. In de ‘coming-of-age’ film heet hij Sammy Fabelmans.

De scene die me het meest is bijgebleven is aan het slot van de film. Het is meer een anekdote die los staat van het grote verhaal.

Sammy krijgt de kans om op audiëntie gaan bij de legendarische regisseur John Ford, die in de film wordt gespeeld door regisseur David Lynch. In het kantoor van John Ford hangen de posters van zijn grote successen, zoals Stagecoach en The Searchers. Er hangen ook schilderijen en Ford laat Sammy de horizon op de doeken aanwijzen. Dan doceert hij: ‘een horizon onder in beeld is interessant, een horizon boven in beeld is interessant, maar een horizon midden in beeld is strontvervelend.’ 

Sammy ziet meteen het belang in van dit lesje in cinematografie. Hij begint dan aan zijn eerste baan in Hollywood.

Ik ga niet de hele film verklappen, maar nog wel een tweede ‘anekdote-scene’. Deze staat niet los van het grote verhaal, maar zorgt juist voor een wending.  

Zijn oom Boris, een Oscar-nominatie voor acteur Judd Hirsch, is een man uit de filmindustrie. Hij vertelt Sammy dat filmkunst en familie niet samengaan. De kunst zal je familie verscheuren, voorspelt hij.

Dat komt uit als Sammy tijdens het filmen van een familie-uitje ontdekt dat zijn moeder verliefd is op ‘oom Bennie’. Hij confronteert zijn moeder met de beelden en zij besluit dan voor ‘oom Bennie’ te kiezen. De familie valt uiteen. 

Ook op school in Californië leert Sammy dat zijn films gevolgen hebben in het echte leven. Hij krijgt zelfs klappen. Maar de interactie tussen echt en film maakt hem een steeds betere regisseur. The Fabelmans kun je het oorsprong-verhaal van het merk Steven Spielberg noemen.

Nu restaurant Loetje.

Terwijl de biefstuk dampend op tafel werd gezet, vroeg ik aan de jongen in de bediening waarom de zaak Loetje heette. Zonder aarzeling vertelde hij dat het in 1977 was gestart als biljartcafé. Maar het succes kwam toen oud slager Ludwig ‘Loetje’ Klinkhamer zijn ossenhaasbiefstuk op de kaart zette. Al snel zat de zaak vol met biefstuk-liefhebbers die zich afvroegen waarom dat biljart daar in de weg stond.

Ik vond het super dat een medewerker het oorsprong-verhaal als een anekdote oplepelde. En ik vertelde het de dagen erna aan bekenden. Weetje waarom? Een goede anekdote wil je delen.

Mijn advies: maak van je oorsprong verhaal een anekdote.

Een anekdote zoals de jongen in de bediening bij Loetje. Makkelijk te onthouden en leuk om te vertellen. Ook voor je medewerkers. Als iemand op een feestje vraagt waar hij of zij werkt. Hup anekdote erin. Medewerkers krijgen meer binding met een merk als ze er smeuïg over kunnen vertellen.

Klanten vinden het altijd interessant om te horen waar je vandaan komt. ‘The legacy.’ Daar gaan ze mee in zee.

Een oorsprong-anekdote is ook bijna altijd lekker filmmateriaal. Nog niet gemaakt, maar ik zou het graag draaien: Loetje, the movie. Met humor en drama omdat Loetje in het harnas stierf na een val van de trap in zijn eerste zaak. Maar zijn ‘legacy‘ leeft voor, want dit jaar gaat de 25e Loetje open.  

Wil je brainstormen over de verfilming van jouw oorsprong-anekdote, mail me dan rechtstreeks henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Vind je ‘Hollywood in je mail’ waardevol of entertaining of allebei? Dan heb ik een verzoek: wil je het delen met collega’s, relaties of vrienden? Via deze LINK kunnen ze zichzelf inschrijven voor de tweewekelijks emailing.

Het dochtertje van een goede vriend is in 72 minuten vegetariër geworden. Dat komt door Knor, het varkentje uit de gelijknamige animatiefilm. Het stal het hart van het dochtertje van mijn vriend. Sindsdien weigert ze ieder stukje vlees.   

Iets soortgelijk gebeurde met mijn zoontje toen hij Toy Story zag. Hij werd wild van de astronaut Buzz Lightyear. Toevallig stond die als pop te koop toen we de bioscoopzaal verlieten. 

Buzz heeft jaren bij ons gewoond en ’s nachts zat hij op de rand van het bed van mijn zoontje. Als ik voor het slapengaan bij hem ging kijken, had ik weleens het idee dat ik hoorde fluisteren ‘to infinity and beyond’.

Mijn moeder spreekt met warmte in haar stem over het hertje ‘Bambi’. Die Disney klassieker heeft ze ongeveer 80 (!) jaar geleden gezien. Het zou me niet verbazen als ze in al die tijd geen hertenvlees heeft aangeraakt.

Hoe mooi een film ook is getekend, hoe spannend het verhaal ook is, mensen vallen voor een karakter in een animatiefilm. Dat nemen ze, soms letterlijk, mee naar huis

De animatiefilm is allang niet meer het domein van Hollywood. Ook corporate en non-profit organisaties profileren zich met animaties. Er is een heel jargon ontstaan met kreten als ‘infographics, explanimations, 360 graden, 2D, 3D, whiteboard, motion graphics, virtual reality, etc.’

Kort gezegd: er staan er nogal wat animaties online. Hoe zorg je ervoor dat die van jou eruit springt?

In ieder geval niet met het vrolijke poppetje dat ik drie keer op dezelfde dag tegenkwam. Op een website van een zorgverzekeraar, in een online commercial van een doe-het-jezelf zaak en in een TV spot van een hoveniersbedrijf.

Ik heb wel en vermoeden waarom ik het drie keer tegenkwam. De prijs. Die vrolijke poppetjes worden per kilo verkocht.

Toch is het een gevalletje van duurkoop, want met dat poppetje ga je het niet redden. Niet in de corporate wereld en ook niet in die van de non-profit.

Als je voor standaard kiest, is de kans groot dat je als standaard wordt afgedaan. Dat is het laatste wat je wilt.

Je wilt opvallen, origineler en leuker zijn dan je concurrentie. Je wilt aandacht van je publiek, je doelgroep.

Investeer in een getekend karakter dat exclusief voor jou wordt ontwikkeld. Een karakter dat jouw merk leuker maakt, een karakter waar jouw publiek van gaat houden en waarvoor ze in actie komt. Een karakter waar je jarenlang plezier van kunt hebben. 

Dat weten ze ook in Hollywood.

In de top 25 kaskrakers allertijden staan 10 animatiefilms. En onze Knor is de Nederlandse inzending voor de Oscars. Niet in de categorie animatiefilm, maar in de grote-mensen-film categorie.

Wil je sparren over het karakter jouw animatiefilm?

Mail me rechtstreeks: henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Op Valentijnsdag staat er een première gepland van een nieuwe Bambi film. Weet je nog? De eerste Bambi film kwam uit in 1942. Gemaakt door Disney. Bekend van de kinderfilms en berucht om het beschermen van Walt Disney’s nalatenschap.

In de nieuwe Bambi wordt het hertje hondsdol en moordt er naar hartenlust op los.

Eh, serieus?

Ja, de titel is Bambi: The Reckoning. De afrekening.

In het origineel uit 1942 verliest het hertje op tragische wijze zijn moeder. 81 jaar later neemt hij wraak in een horror-sequel.

Zijn ze bij Disney gek geworden?

Nee, ze trekken zich de haren uit hun hoofd van ergernis. Maar ze kunnen er niks tegen doen, want de film is ontleend aan een boek uit 1923: Bambi, a Life in the Woods van Felix Salten. Na honderd jaar worden verhalen ‘publiek domein’. Anders gezegd: er rusten geen rechten meer op en iedereen kan er mee aan de haal.

Waarom Bambi: the Reckoning op Valentijnsdag uitkomt, weet ik niet. Je verwacht het meer bij Halloween. Daarentegen: met Valentijn is het schrikeffect groter. Zit je met vlinders in je buik en een prille liefde in de bioscoop…

Deze lowbudget slasher-Bambi moet het vooralsnog doen met 1 vertoning, maar heeft wel de internationale pers gehaald.

Hoe zit het met merken die 100 jaar oud zijn? Zijn die ook publiek domein?

Bedrijven en merken die honderd jaar bestaan kunnen het predikaat hofleverancier aanvragen, maar… lopen ze niet het gevaar om ook horror-leverancier te worden? Philips, the anrgy lightbulb. KLM, horror in the sky.

Ik ben geen jurist, dus ik durf er geen uitspraak over te doen.

Sommige merken zetten horror in om merkbekendheid te vergroten. Vaak met Hollywood horror als inspiratie. 

Playstation 3 werd gelanceerd met een ‘creepy baby’ commercial, die mij doet denken aan de pop Chuky uit de horrorklassieker Child’s Play. Idee was om het de nieuwe Playstation versie neer te zetten als ‘edgy, dangerous, unpredictable, and powerful’.

Mijn favoriete horror-commercial is voor het stofzuiger merk Dirt Devil. Het is rechtstreeks ontleend aan de film the Exorcist. Script: een priester meldt zich voor een duiveluitdrijving. Hij loopt de trap op, slaat een kruis en ziet in een kamer een meisje tegen het plafond heen en weer bewegen, terwijl ze als bezeten krijst.

Resultaat: bange kinderen voor de televisie, veel klachten van ouders, veel aandacht in de media.

De clou van de Dirt Devil commercial zien we als de camera naar een etage hoger gaat. Daar is een vrouw vrolijk aan het stofzuigen met een Dirt Devil. De zuigkracht is zo groot dat het meisje een verdieping lager tegen het plafond wordt gezogen. Horror-comedy, inmiddels 4,3 miljoen keer bekeken op you tube.  

Zelf had ik ook horror-comedy plannen. Voor een schoonmaakbedrijf dat wilde benadrukken dat ze 365 dagen per jaar doorwerkten, bedacht ik een Halloween video, waarin de schoonmakers de vloeren spic en span maken na een Halloween slachtpartij. Helaas voor mij durfde het bedrijf het niet aan.

Ik denk dat je nooit bang moet zijn om de aandacht van je publiek te pakken. Ook als daar horror voor nodig is. Ben je het met mee eens? Mail me dan rechtstreeks: henkjan@broadcastyourbusiness.nl Dan plannen we een horror-brainstorm. 

Het vaktijdschrift The Hollywood Reporter rapporteert over de problemen op de set van Megalopolis. Een sciencefiction-drama ‘in the making’ van een van mijn favoriete regisseurs, Francis Ford Coppola. 

Hij heeft zijn visual effect-team ontslagen en het complete designteam schijnt vervolgens zelf te zijn opgestapt. Oeps, want science fiction is bijna synoniem aan visual effects.

Toch hoop ik voor Mr. Coppola dat er nog meer misgaat. Ik wens dat het net zo uit de hand loop als bij de opnames van zijn Vietnam-drama Apocalypse Now. Nu een klassieker, tijdens de opnames een nachtmerrie.

Korte opsomming van wat er misging tijdens die opnames: een orkaan verwoestte de filmset, de van het Filipijnse leger gehuurde helikopters vlogen soms weg om tegen rebellen te vechten en ‘last but not least’: de acteurs. Hoofdrolspeler Harvey Keitel werd vervangen door Martin Sheen, die na een paar weken een hartaanval kreeg. Dennis Hopper speelt weergaloos een junkie-fotograaf. Wat blijkt: hij was de hele dag ape-stoned. Marlon Brando weigerde teksten te leren en had niet de moeite genomen om vooraf het boek te lezen, waarop de film is gebaseerd, Heart of Darkness van Joseph Conrad.

Al deze rampspoed zie je in de documentaire Hearts of Darkness: A Filmmaker’s Apocalypse van Eleanor Coppola, de vrouw van Francis. 

Ik hoop dat de opnames van Megalopolis net zo groots ontsporen, omdat Apocalypse Now uiteindelijk een groot succes werd. De film werd overladen met prijzen, waaronder een Gouden Palm en een Oscar voor beste camerawerk. De opbrengst was meer dan 83 miljoen dollar tegenover een budget van 31 miljoen. Dat wens ik Coppola met Megapolis ook toe. 

Verhalen over hoe bijna mis ging doen het goed. Niet alleen in Hollywood, maar ook in de wereld van commerciële en non-profit organisaties.

Toch worden deze verhalen door de meeste organisaties angstvallig buiten de deur gehouden. Ze staan niet op de website, er is geen video over gemaakt en je vindt ze niet terug in de corporate brochure.

En dat is een gemiste kans.

Succes krijgt kleur als je weet hoe hard iemand ervoor heeft moeten werken. Hoe het bijna misging, hoe iemand struikelde, overeind krabbelde, bleef doorgaan, een nieuwe kans creëerde en uiteindelijk won.

Publiek houdt van winnaarsverhalen, maar het succes moet niet zijn komen aanwaaien. Een ‘happy end’ moet worden verdiend. En hoe hoger de prijs, hoe beter.   

Laat zien wat je voor jouw succes hebt moeten doen en laten. 

Graaf in je corporate historie en dis de verhalen op waar je ongemakkelijk van wordt. Waar het bijna misging. Jouw Apocalypse Now verhalen.

Verwerk die verhalen in je corporate story. Maak er een video van, want er zit drama in.

Neem jouw klanten en medewerkers mee op de reis die je hebt moeten afleggen. Verras, betrek en entertain ze. Gun ze een kijkje in je ziel.

Zo versterk je de relatie met je klanten en medewerkers. Zo krijgen zij meer binding met je merk, product of dienst. Zo krijgt jouw verhaal een happy end.

Wil je sparren over jouw tegenspoed verhalen? Mail me dan rechtstreeks henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Koos Dobbelsteen is niet meer. Op eerste kerstdag overleed de acteur John Leddy, die vooral bekend werd als Koos Dobbelsteen in de jaren tachtig comedyserie, Zeg ‘ns Aaa. 

Voor de kijkers was hij getrouwd met Mien Dobbelsteen, gespeeld door Carry Tefsen. Op het hoogtepunt van de serie keken er iedere donderdag 6 miljoen mensen naar Koos en Mien. Dat comedyserie record staat nog steeds. 

Ik heb aan een aflevering van Zeg ‘ns Aaa meegeschreven. Dat kwam zo. Na mijn studie vormde ik met twee anderen een schrijverscollectief dat een idee voor een comedyserie naar de Vara stuurde.

De Vara nam het idee niet in productie, maar bood aan om op hun kosten een cursus te volgen. Die werd gegeven door de schrijvers van Zeg ‘ns Aaa, Chiem van Houweninge en Alexander Pola.

Die cursus werd gegeven op de eerste verdieping van Café Schlemmer in den Haag. Die ruimte heette ‘Opa’s kamer’, omdat de vader van Chiem daar had gewoond. Daar zaten we op antieke stoelen die vervaarlijk kraakten als je lachte.

Alexander Pola was de artiestennaam van Abraham Polak.

Bij de kennismaking zei hij: ‘noem me maar Bram’, maar dat is me niet gelukt. Het leeftijdsverschil was te groot. Ik hield het bij meneer Pola.

De belangrijkste les die ik daar heb geleerd had niks met Zeg ‘ns Aaa te maken. Ik heb er ook lang niet over willen praten, omdat ik me ervoor schaamde.

Dit gebeurde er.

Op de eerste les namen we alle personages van de serie door, zo ook de vader van Mien, gespeeld door Jan Blaaser. Die had aan een aantal afleveringen meegedaan.   

Ik vroeg of hij het komende seizoen weer mee zou doen, waarop er een ijzige stilte viel. Iedereen in de ruimte keek me vol ongeloof aan. Vroeg hij dat nu echt?

Chiem keek naar Bram en zei: ‘Wat denk je, Bram, komt die nog terug?’

Waarom Bram zei: ‘Nou, Chiem, ik denk het niet,’

Met een verhoogde hartslag en pareltjes zweet op mijn voorhoofd herinnerde ik me opeens dat Jan Blaaser kort daarvoor was overleden. De rest van die les heb ik niks meer gezegd. 
​

Wat ik heb geleerd van dit verhoogde hartslag moment: bereid je altijd goed voor. 

Of je nou aan een comedyserie gaat meeschrijven, een corporate video gaat maken of een online event in de planning hebt: doe research! Google, websites, video’s, boeken; die investering in tijd en kennis betaalt zich uit in de kwaliteit van je werk.

Bij het maken van corporate video’s is mijn belangrijkste vorm van research: interviewen via Teams of Zoom. Ik zie meteen hoe iemand het in beeld doet en kan daar mijn regie op afstemmen. En ik kan doorvragen. Voor wie maak je de video? Waarom zouden die mensen ernaar gaan kijken? Wat moeten ze na afloop doen?

Het lijken eenvoudige vragen, maar vaak blijken ze lastig te beantwoorden. Toch is dat cruciaal, want als jij niet weet waarom mensen naar je video gaan kijken, dan is de kans klein dat jouw gewenste publiek het gaat doen.  

Tot slot: Koos is niet meer, Bram is er al lang niet meer, Chiem nog wel en Café Schlemmer met ‘opa’s kamer’ ook.

De titel van de Zeg ‘ns Aaa aflevering waar ik aan meeschreef, is Lekker d’r uit.

Wil je reageren of meteen beginnen met voorbereiding van een video of online event, mail me dan rechtsreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl 

Love Actually is volgens velen, mijn vrouw voorop, de ultieme kerstfilm. Het is geschreven en geregisseerd door Richard Curtis, die ook het script schreef voor de films Mr. Bean en Four Weddings and a funeral.

Die laatste twee titels verdienen een Nederlands credit, want ze werden geproduceerd door Polygram Filmed Entertainment (PFE), een dochteronderneming van Philips. Het was een succesvolle onderneming die met Europese ‘art house films’ de strijd aanging met Hollywood. In tien jaar maakte het bedrijf 100 films en de makers wonnen 14 Oscars.

In de documentaire 100 films and a funeral vertellen insiders, waaronder Richard Curtis, over het onwaarschijnlijke succes van PFE… en hoe dit bot werd afgebroken toen het bedrijf onverwacht werd verkocht. De toenmalige CEO van Philips, Cor Boonstra, nam die beslissing. Zijn reden: ‘op films kan geen beleid worden gevoerd.’

Dit zinnetje raakt me na al die jaren nog steeds. Als scriptschrijver en videoproducent wil en kan ik het niet begrijpen, want PFE schreef filmgeschiedenis. Nog wat titels: Fargo, the Usual Suspects, Trainspotting.

Cor Boonstra moest saneren, lees ik in een krantenartikel uit die tijd. Was er nou niemand in zijn entourage die moest lachen om Mr Bean? Al was het maar om de opbrengst van $ 251 miljoen versus een investering van $ 18 miljoen. Was er niemand die zwijmelde bij Four Weddings and a funeral? Investering $ 6 miljoen. Opbrengst $ 255 miljoen.

PFE werd verkocht toen het op het punt stond om alle records te verbreken met de film Notting Hill. Starring Julia Roberts en Hugh Grant. Investering: $ 42 miljoen. Opbrengst: $ 364 miljoen.  

Wat is er mis met een beleid op kaskrakers?

Ik denk dat Cor Boonstra zekerheid zocht en inderdaad: niet iedere film is een hit, maar dat geldt ook voor iedere innovatie van Philips die in de markt wordt gezet. Er is een gouden regel die zowel van toepassing is op de filmindustrie als op de marketing van Philips: een goed verhaal verkoopt.

Saneren is een terugkerend thema in mijn loopbaan. Dat komt omdat ik bijna 30 jaar in business ben met verhalen, (online) events en video. Die zijn allemaal conjunctuurgevoelig en daarmee saneergevoelig. Zodra de woorden inflatie en recessie in de media opduiken, worden producties afgeblazen of schuiven ze door. 

Als een recessie aanhoudt, verschijnen de saneer-managers binnen de organisaties waarvoor ik werk. Vaak Ad Interim ingehuurd. Het zijn kille rekenaars, ze snoeien in het medewerkersbestand en bevriezen communicatie-budgetten. Geen video’s, geen events, geen verhalen.

Mijns inziens maken al die saneer-managers een misrekening. Weet je waarom?

• Verhalen geven mensen hoop,
• verhalen geven mensen iets om in te geloven,
• verhalen geven mensen een toekomstperspectief. 

In de documentaire 100 films en a funeral wordt pijnlijk duidelijk hoe PFE na verkoop in de verkeerde handen valt en ten onder gaat. Het einde van ‘the most successful global company outside of Hollywood,’ aldus regisseur Sir Alan Parker in de documentaire. 

Met Richard Curtis liep het beter af. Vier jaar later schreef en regisseerde hij Love Actually. Investering $ 40 miljoen. Opbrengst: $ 245 miljoen.

De film komt waarschijnlijk een van deze dagen op televisie. Zo niet, dan te zien op de betere streamingdiensten.

Fijne kerst.  

Wil je reageren of sparren over een goed verhaal, mail me dan rechtstreeks henkjan@broadcastyourbusiness.nl