In het satirische tv-programma Little Britain komt een sketch voor waarin een man een lening probeert aan te vragen. De onderuit gezakte bankemployee voert het gewenste  bedrag in en zegt vervolgens: ’Computer says no’. Ook als de man een lager bedrag vraagt of aangeeft de manager te willen spreken, is het antwoord: ‘Computer says no.’

Overgang naar een nare droom: een CEO stapt voor de camera, zij heeft een kwartiertje kunnen vrijmaken voor de opname, en terwijl ik door de monitor het beeld beoordeel, hoor ik luid en duidelijk in mijn hoofd ‘Camera says no’. Daar probeer ik koortsachtig om heen te regisseren.

‘Kun je iets dichterbij komen, naar links draaien, rechts, iets verder weg, ja, nog iets verder, ga de hoek maar om.’ Maar niks lijkt te helpen. De camera blijft ‘no’ zeggen. Zwetend schrik ik wakker. The camera loves you. Or not. In Hollywood zeggen regisseurs het zonder schroom tegen acteurs tijdens een casting. Gevoelig ego? Ga niet in Hollywood werken.

Bij een corporate video ligt dat lastiger. Je opdrachtgever staat voor de camera en heeft soms van tevoren al geroepen het doodeng te vinden. Je ziet de pareltjes zweet al op het voorhoofd verschijnen. Dus het is geen lekker moment om terloops mee te delen ‘camera says no’.

Daarom doe ik altijd een intake via Zoom of Teams. Mijn computercamera zegt meteen ‘yes’ or ‘no’. En daar kan ik dan op anticiperen. ‘Heb je een collega waarmee je dit samen zou willen doen?’ ‘Ik ken een goede visagiste. Ze werkt vaak samen met een fantastische styliste.’   

Maar ik heb geleerd dat je daarbij rekening moet houden met de mores van de tijdgeest. Dat leermoment kwam tijdens een Zoom-intake met een startende ondernemer die gezonde drankjes op de markt wilde brengen. Leuke gozer, positieve energie, goed verhaal, maar de ‘camera said no’.

Ik wist ook meteen waarom. Er zat iets op zijn gezicht, ik denk dat het was bedoeld als een hipsterbaard, maar het gezicht had op verschillende plekken ‘no’ gezegd. Luid en duidelijk. De wannabe-baard hing vlassig aan de wangen, met en een laffe sik eronder. Het leek alsof hij een enge ziekte onder de leden had.

Dat zei ik niet, maar ik vroeg wel of hij het een probleem zou vinden om glad geschoren voor de camera te verschijnen. Hij gaf niet veel reactie, maar zei dat hij erover zou nadenken.

Dezelfde middag kreeg ik een gepeperde email van zijn communicatieadviseur. Hoe durfde ik iemand te beoordelen op zijn uiterlijk. Had ik weleens van diversiteit en inclusie gehoord? Hoe oud was ik eigenlijk?Dat laatste riekte naar leeftijdsdiscriminatie, maar dat hield ik voor me.

Je wilt resultaat behalen met je video en dat bereik je niet door de gewoonste versie van jezelf te laten zien, je dagelijkse kloffie, de slaap nog in de ogen. Nee, je moet durven schitteren voor de camera. Dat geldt voor een Hollywood film, maar misschien nog wel meer voor een corporate video. Jouw publiek ziet jou niet op het grote doek, maar op het kleine scherm van de laptop of het nog kleinere scherm van hun mobiel.

Mijn regie-aanwijzing voor iedere corporate video: maak het groter, geen ‘overacting’ met gekke bekken, maar wel vol energie en overtuiging. Je moet het publiek voor je winnen. 

‘Hoe vinden jullie het om samen voor de camera te staan’ vroeg ik vervolgens, want de camera zei ‘yes’ toen ze samen in beeld kwamen. Er was chemie tussen die twee; zij was meer dan zijn communicatie adviseur, dat zag je meteen. Dit stel was dol op elkaar.

En chemie, dat kun je niet regisseren. Dat is er of dat is er niet. En het is een kadootje als je video’s maakt.   

Na de opname – no hipster baard – gaf ze me een compliment. ‘Je bent me meegevallen,’ zei ze. ‘Voor mijn leeftijd?’ wilde ik zeggen, maar ik hield me in.  

Wil je brainstormen, live of via Zoom, over hoe je ‘groter’ kunt zijn in je corporate video, mail me dan rechtstreeks henkjan@broadcastyourbusiness.nl

#HireHuman las ik in een LinkedIn post van een kennis die o.a. als voice over zijn boterham verdient. Een dag nadat ik het bericht zag, vroeg een opdrachtgever of hij voor een video een stemacteur moest inhuren of dat AI Voice Generator zou volstaan.

Human of AI, that’s the question. En die vraag wint iedere dag aan actualiteit.

Laten we beginnen bij de AI Voice Generators. De keuze is reuze: Lovo, Speechify, Eleven Labs, Speech Synthesis, Murf, Wellsaid, Amazon Polly. Het zijn een paar titels uit een snel groeiend aanbod. Doel van al deze AI Voice Generators is hetzelfde : zo natuurlijk mogelijk klinken. Als een mens dus.

Maar dan goedkoper. Of: gratis.

In Hollywood zijn de scenarioschrijvers inmiddels weer aan het werk, maar de acteurs staken nog door. Eén van de redenen: ze willen niet dat hun stem na een opnamesessie terechtkomt in een databank van een AI Voice Generator. De ontwikkelaars van deze software verkopen namelijk abonnementen met soms honderden stemmen erbij. Superdeal.

Maar niet voor de stemacteurs.

Bij de actuele stand van zaken kan een acteur haar stem terug horen onder een commercial waar ze niet voor is betaald. Nou ja, een vervorming van haar stem, want er moet aan allerlei knoppen worden gedraaid om het passend te krijgen. Anders gezegd: die ‘geleende’ stem uit de databank kan ook nog afbreuk doen aan de reputatie van die stemacteur.‘Hoorde ik nou jouw stem onder die commercial voor een allesreiniger? Was je verkouden toen je het opnam?’ 

Nieuwe technologie vraagt om nieuwe overeenkomsten. Strike!

Dan de humans. Tim, Machteld, Reindert, Michael, Claire, Joëlke zijn zo een paar namen van stemacteurs met wie ik graag werk. Uitgerust met lenige stembanden kunnen ze tot op de komma timen, ritme en melodie (zonder te zingen) in een tekst aanbrengen, wisselende emoties spelen en een rol tot leven laten komen.

Nog wat namen van humans. Maykel, Fleur, Henk, Michel en Paul zijn technici die in geluidsstudio’s achter de knoppen zitten. En die lui horen echt alles; iedere nuance in een zin, in een woord, in een uitroepteken. Door jarenlang voice overs op te nemen is hun gehoororgaan ontwikkeld tot een supersensitief zintuig.

Ik ben altijd blij dat die superbe oren naast me zitten tijdens een opnamesessie, want ik wil me focussen op het regisseren van de stemacteur. ‘Nog een keertje, maar dan alsof je het aan een goede vriendin vertelt, want het is een intiem product.’ Wie het eindproduct hoort, heeft vaak geen idee hoeveel takes er zijn gedaan.

Regisseur, technici, stemacteur én opdrachtgever; dat is de ideale bezetting in een opnamestudio. De opdrachtgever kan ter plekke reageren, bijvoorbeeld als een stemacteur als optie geeft: ‘Heb je liever een Brits of een Amerikaans accent?’

 Zo’n vraag krijg je niet van een AI gegenereerde voice, want die kan (nog) niet meedenken. En laat zich ook niet regisseren. 

Dus mijn opdrachtgever heb ik als advies gegeven ‘Hire Human’.  Wil je meer weten over AI Voice Generators versus Humans, mail me dan rechtsreeks henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Acht minuten fietsen en ik sta op het strand. Als het weer me toelacht en mijn agenda het toelaat, loop ik langs de vloedlijn en/of spreek ik af in een van de vier strandtenten. 

Alle vier hebben ze aparte ruimte voor feesten en partijen. Alle vier hebben ze ook een houten prieel op het strand gezet, want tussen april en september is het lange seizoen van bruiloften op het strand. Op vrijdagen en zaterdagen vaak in alle vier de strandtenten tegelijk.

Nu hoop dat al die bruidsparen de mooiste dag van hun leven hebben, waarover ze later vol vuur aan hun kleinkinderen verhalen. Ik hoop dat ze dan niet moeten zeggen: ‘De wind stond die dag verkeerd, dus onze speeches werden overstemd door de bruiloftsband bij de buren.’ Of: ‘In onze unieke bruidsreportage langs de vloedlijn zie je op de achtergrond een ander bruidspaar. Die kregen we er niet uit ge-foto-shopt.’ 

Wat voor mij nieuw was: bruidsreportages aan de vloedlijn maken ze tegenwoordig met twee fotografen en een videograaf die een reportage van de reportage maakt. Als strandwandelaar krijg je trends in de markt voor trouwerijen vanzelf mee.

Maar als je die trend doorlopend ziet en dat maanden achter elkaar, komt de term lopende-band-bruiloften naar boven. Ik ben bang dat de videoreportages behoorlijk inwisselbaar zijn.

Zakelijk zie ik ook dit soort formulewerk. Dan doel ik niet op de bruiloft van de baas waar alle medewerkers in de polonaise moeten. Nee, ik bedoel de zakelijke video, waar volmondig ‘ja’ tegen is gezegd, die met liefde is gemaakt en een prominente plek krijgt op de homepage van de website van een organisatie.  

Een video over de onderwerpen van nu, zoals diversiteit, veilig werken en duurzaamheid. En dan niet duurzaam voor de bühne, maar écht duurzaam (dat zeggen ze soms echt). Het wordt ondersteund met beelden van sedum-daken, zonnepanelen en een rek mokken met de namen van werknemers erop. Ja, bij ons geen wergwerpbekers.  

Om misverstanden te voorkomen: ik vind het fantastisch en noodzakelijk dat organisaties serieus met duurzaamheid bezig zijn, maar waarom lijken al die video’s op elkaar? Waarom kiezen organisaties voor formulewerk, terwijl ze de wens hebben om uniek te zijn. 

Een mooie uitzondering kwam twee weken geleden online en is inmiddels al bijna vier miljoen keer bekeken. De video 2030 Status | Mother Nature. Afzender: Apple.

Plot: Moeder Natuur vertolkt door Oscar winnares Octavia Spencer komt bij Apple CEO Tim Cook en zijn staf langs voor een status update met betrekking tot de klimaatinspanningen van de fabrikant. Ze is streng en achterdochtig, want al die bedrijven beloven van alles, maar doen veel te weinig. En Apple heeft de lat hoog gelegd door te beloven dat ze 2030 volledig klimaatneutraal zullen zijn.

Tim Cook en zijn medewerkers moeten hard werken om Moeder Natuur te overtuigen dat ze goed bezig zijn. Ze krijgen uiteindelijk het voordeel van de twijfel, maar Moeder Natuur belooft volgend jaar terug te komen. 

Ik kijk uit naar the sequel. 

Nu denk je misschien: hallo, Apple is een multinational en ze geven de hoofdrol aan een Oscar winnares. Zo kan ik het ook. En ik hoorde iemand zeggen: `Waarom investeren ze het budget voor die video niet rechtstreeks in duurzaamheid.’  

Daar is wat voor te zeggen, maar Apple heeft rumoer veroorzaakt en de boodschap is helder: uitstel is geen optie voor Moeder Aarde. Je moet vandaag je verantwoording nemen. Je kunt de video zien als uitnodiging voor andere multinationals. Wie volgt?  

En wie volgt, kan niet meer aankomen met een sedum-daken-zonnepanelen-mokken-met-namen-video. Nee, dat moet beter. En iedereen die nu roept: hallo, ik heb geen Apple budget, maakt zich er te makkelijk vanaf, want de kracht van Status 2030 | Mother Nature zit vooral in het script.

En dan nu het goede nieuws is: het script, dat zijn niet de kosten.

Nee, dat is brainstormen, schrijven, schrappen, schaven, je nek durven uitsteken, ‘rare’ ideeën omarmen, koesteren en voorrang geven. Als het script super is, kun je ook voor een beperkt budget een video maken die rumoer veroorzaakt.

Mijn punt: bruiloft of video; wees beter en leuker dan de buren. Je wilt niet dat hun feestje jouw feestje overstemt, je wilt dat ze over jou praten. Dat ze jou als voorbeeld zien, dat ze met jou willen werken.

Ben je niet bang voor wat rumoer?  Durf je te brainstormen over een script dat dit gaat veroorzaken? Mail me dan rechtstreeks henkjan@broadcastyourbuisness.nl 

Nog 70 nachtjes slapen en dan mogen we weer naar de stembus. Voor veel politici worden dat onrustige nachten, waarschijnlijk ook kort, want het politieke landschap gaat net als het Binnenhof op de schop.

De vervroegde verkiezingen lijken nu al genoeg drama op te leveren voor een film of een tv-serie. Dagelijks lezen we in de media over uittreders, toetreders, ruziemakers, idealisten en opportunisten. William Shakespeare zou er wel raad mee weten. Een Koningsdrama in de polder. Hoewel het vooralsnog meer weg heeft van een klucht.

Ik moet ook denken aan een tv-serie die al is gemaakt, het jaar van Fortuyn, vorig door de Volkskrant uitgeroepen tot de beste serie van 2022. En terecht, we krijgen een kijkje achter de schermen van een partij die zo snel groeit dat ze van gekkigheid niet weten waar ze de kandidaten vandaan moeten halen. De gevestigde politieke orde is in rep en roer en het einde is helaas zoals Shakespeare zijn tragedies schreef; het doek valt na  ‘murder, most horrid’.

Ga kijken als je het nog niet hebt gezien, Jeroen Spitzenberger is een weergaloze Pim Fortuyn en Ramsey Nasr is nog weergalozer als Ad Melkert. Via NPO-Plus kun je alle afleveringen achter elkaar kijken.

Op weg naar 22 november 2023: je kunt achterover hangen en verlekkerd toekijken hoe ze elkaar in de politieke arena te lijf gaan. Je kunt het ook als een kans zien.

Een kans om de politieke hangijzers te vertalen naar je eigen werkvloer. Hoe doen wij het zelf? Wat kunnen we verbeteren? Nemen wij onze verantwoording serieus genoeg, want we willen met onze organisatie midden in de samenleving staan met een vinger aan de pols van de tijdsgeest.

Waarom je dat moet doen?

Je wilt dat nieuwe medewerkers voor je gaan kiezen. En je wilt dat je huidige medewerkers voor jou blijven kiezen, want de krapte in de arbeidsmarkt houdt aan.

Die gedachte hebben we vertaald naar een concept  waarin organisaties politieke hangijzers vertalen naar de werkvloer. Ik geef een paar voorbeelden: 

Migratie –> is er voldoende instroom onder je medewerkers?

Diversiteit–> Hoe divers is jouw organisatie? Krijgt iedereen gelijke kansen? Is er voldoende aandacht voor Lhbtiq+

Gezondheid –> hoe houd je met elkaar het bedrijf gezond? Hoe zorg je voor duurzame inzetbaarheid

Klimaat –> is je organisatie duurzaam genoeg?

Werken –> op kantoor / thuis, hoe houd je verbinding? 

Inspraak –> is het tijd voor een wekelijks vragenuurtje?

Ons concept: laat in een Online TV programma zien waar jouw organisatie voor staat. Dat kan en talkshow zijn, maar ook een spelshow of een kies-quiz. Je kiest de vorm die bij jouw organisatie past. 

Samen schrijven we het script van jouw programma en we nemen het op in een nieuwe studio, midden in het land, ingericht voor Online TV met ervaren professionals achter de knoppen.

Zie jij als een kans om te laten zien waarom medewerkers juist in deze tijd voor jou moeten kiezen? Stuur me dan snel een mail, want 22 november komt snel naderbij. Mail naar: henkjan@broadcastyourbusiness.nl

De CEO van speelgoedfabrikant Mattel nam het initiatief voor de film Barbie. Deze Ynon Kreis benaderde superster Margot Robbie en regisseur Greta Gerwig en deed iets wat ze in Hollywood zelden doen: hij gaf ze de vrije hand, aldus de vele artikelen die erover zijn geschreven.

Toch moet er in de loop van het productieproces een moment zijn geweest dat regisseur en scenarioschrijver Greta Gerwig het script presenteerde aan Mr. Kreis. Een soort pitch, want Mattel ging de film financieren.

Ik durf te stellen dat Greta Gerwig voldoende Hollywood uren heeft gemaakt om te begrijpen dat dit een moment van de waarheid was. Zou ze na deze pitch nog steeds de vrije hand krijgen?  

Wat zou ik graag bij die pitch zijn geweest, want daar kreeg Ynon Kreis te horen dat Barbie in de film op het hoofdkantoor van Mattel het management zou ontmoeten. Of beter gezegd: een groep witte niet al te snuggere mannen met de CEO als de domste.

‘In de film ben je zo dom dat je zelfs niet het toegangspoortje van je eigen hoofdkantoor open krijgt,’ hoor ik Greta zeggen.  

Ik weet niet wat Ynon op dat moment dacht, maar de meeste CEO’s zitten liever boven op de apenrots dan dat ze staan te stuntelen voor een toegangspoortje.

Maar Mr. Kreis gaf Greta nog steeds de vrije hand en deed nog iets wat uniek is in Hollywood: hij maakte het marketingbudget groter dan het budget voor de film. Bij elkaar een investering van ongeveer 300 miljoen dollar

Wacht even. De verkoop van de Barbiepoppen liep al jaren terug. Hoezo trek je dan 300 miljoen uit om een film over die pop te maken? En geef je anderen de vrije hand? Als het mis gaat, ben je niet alleen een sukkel in de film, maar ook in de echte wereld.

Ynon Kreis had zijn sporen verdiend in de filmwereld. Hij werkte o.a. bij Endemol en was CEO van Fox Kid Europe. Hij begreep de kracht van film. En hij begreep dat er iets drastisch moest veranderen in de wereld van Barbie, want die wereld was sinds de introductie van Barbie in 1959 drastisch veranderd.

“Het koppelt een kitscherige meisjesfantasie op een bizarre manier aan een feministisch pamflet”, aldus Herien Wensink, de chef van de kunstredactie van De Volkskrant. “En dat is een weloverwogen inhoudelijke boodschap”.

De rest is geschiedenis, filmgeschiedenis, want Barbie bracht in drie weken tijd meer dan een miljard dollar op. Dat was nog niet eerder vertoond in Tinseltown. De domme CEO uit de film is in het echt een commercieel genie  

1 miljard in the pocket en daarna nog een run op de Barbiepoppen in de winkel, dacht ik. Maar die run laat nog op zich wachten. ‘Dit komt onder meer doordat de poppen tijdens de coronapandemie zeer populair waren. Veel ouders moesten thuiswerken en kochten onder meer Barbie-poppen om hun kinderen zoet te houden,’ lees ik op een nieuwssite.  

Ynon Kreis verwacht dat de verkoop nog zal aantrekken. Ondertussen heeft hij ook filmplannen voor andere Mattel poppen, zoals miniatuurautomerk Hot Wheels en de paarse dinosaurus Barney.

Grote kans dat Mattel de komende jaren meer dollars gaat verdienen met films dan met hun poppen. Speelgoedfabrikant wordt mediabedrijf.  

Wat een lef en inzicht. En wat inspirerend voor de wereld waar ik in werk, want de meeste corporate content staat in het teken van een corporate boodschap. Of het promoot een dienst of product.

Als je dat nu eens loslaat. En gaat brainstormen over wat er gebeurt er als je vrije hand formule toepast. Gewoon klein beginnen. Een videoserie, een eigen you tube kanaal. Die Hollywood blockbuster komt dan later.

De vrije hand. Dat lijkt me een geweldig uitgangspunt om over te brainstormen. Mee eens? Stuur me een mail en ik kom vrij-blijvend langs. henkjan@broadcastyourbusiness.nl

1. Persoonlijk

Hoe persoonlijker ik het maak, hoe meer respons ik krijg. Dat is een inzicht dat ik heb gekregen na 18 afleveringen Hollywood in je mail. Koploper was aflevering 17 waarin ik verhaalde over een cruise met couturier Frans Molenaar.

Dat inzicht sluit aan bij wat ik leerde tijdens een 4-daagse training van Hollywood Goeroe Robert Mc Kee. Hij doceerde: ‘hoe cultureel specifieker je het maakt, hoe universeler het wordt’. Hij gaf als voorbeeld de film Lunchbox, die zich in India afspeelt, maar aan allerlei universele waarden appelleert.

Aanvullend op de Hollywood goeroe zeg ik: ‘hoe persoonlijker je het maakt hoe universeler het wordt. Mensen vertalen jouw persoonlijke ervaring moeiteloos naar hun eigen leven. En halen eruit wat ze nodig hebben’.

Toch vinden organisaties of marketeers het vaak spannend om persoonlijk te worden. In marketing uitingen worden heel veel open deuren opengedaan en gemeenplaatsen bezocht waar niks persoonlijk is te vinden, terwijl daar juist vaak de verbinding ontstaat.

Dit is aflevering 19 van Hollywood in je mail, de laatste voor de zomerstop. Voor mij een moment om de balans op te maken: wat waren de reacties op de eerste 18 afleveringen en welke inzichten heeft dat opgeleverd?

2. Verlangen

Een artiest waarmee ik heb gewerkt, vroeg of ik wilde meedenken over een idee voor een televisieserie. Toen ik vroeg waarom, noemde hij mijn emailing.

Hij zei: ‘ik lees liefde voor het vak en een verlangen naar…’  

Best cryptisch, maar ik werd er blij van. Verlangen is sterk, het kan lang sluimeren en dan ineens oplaaien. Dan onderneem je vaak meteen actie. Ik heb al een keer gebrainstormd over zijn idee.

Verlangen, er zijn weinig marketing-uitingen die dat bij me oproepen. Daarmee bedoel ik niet het verlangen naar hoge kortingen en gratis producten. Verlangen gaat dieper, daar waar je verbinding maakt.

3. Onderzoek

Er meldde zich nog iemand uit mijn netwerk met een idee voor een televisieserie. Visuele comedy. Misschien wel het moeilijkste genre. Over mijn emailing zie hij: ‘Hollywood, daar heb je wat te pakken.’

Ook cryptish, maar ik voel dat ook. Het is niet alleen de link tussen Hollywood en de wereld van mijn opdrachtgevers. Dat is de affiche, maar er zit een wereld achter. Ik onderzoek wat ik te pakken heb door er tweewekelijke over te schrijven.

Dat maakt me ook kwetsbaar, want ik heb nog niet gevonden. En daar ontstaat ook verbinding, denk ik, want op alle 18 afleveringen heb ik een persoonlijke reacties gekregen.

4. Opschonen

Er waren er ook de nodige afmeldingen. Dat vind ik natuurlijk jammer, maar het schoont de mailinglijst wel op. En op LinkedIn, waar ik Hollywood in je mail ook publiceer, abonneren mensen zich. Veel meer dan het aantal dat zich voor emailing heeft afgemeld, stel ik mezelf gerust.

5. Fun

Last but not least: ik heb er lol in. En dat krijg ik terug. Onder andere van mijn oud-hoofdredacteur van de Cosmopolitan, waar ik ooit columnist was. Inmiddels al lang met pensioen liet ze weten ze dat ze vrijwel al haar nieuwsbrieven heeft opgezegd, maar mijn mailing met plezier leest. Alleen daarom al wil ik er mee door.

Na de zomerstop, in september meld ik me met meer Hollywood in je mail.

Een vakantietip: op het strand, in de bergen of dansend op een vulkaan komen vaak de beste inzichten. Vanuit de ontspanning. Het zijn goede momenten om jezelf af te vragen:

‘Kan ik mijn werk persoonlijker maken,  

word mijn verlangen gevoed,

is het tijd voor onderzoek,

is het tijd om op te schonen,

heb ik genoeg lol?’

Geniet van de zomer!

Na mijn studie communicatiewetenschappen ging ik acteren. Dit tot groot verdriet van mijn ouders. Had ik eindelijk mijn bul, ging ik heel wat anders doen. Of misschien waren ze verdrietig omdat ik niet in Carré op de planken stond, maar in het kleinste theater van Amsterdam, de Stalhouderij in de eerste Bloemdwarsstraat in de Jordaan. 

Waar vroeger paarden stonden, was nu net genoeg ruimte voor 40 toeschouwers. Een keer zaten ze in een hoefijzer vorm om ons acteurs heen, zo dichtbij dat ik mijn hand per ongeluk op de knie van iemand op de eerste rij legde.

Ik stond daar 100 keer op het toneel in drie verschillende stukken. Allemaal in het Engels, want het theater werd gerund door Amerikanen. Die gaven ook workshops method acting; het ingeleefde spelen waarbij je het publiek deelgenoot maakt van je emoties. Die methode had sterren voortgebracht als James Dean, Marlon Brando, Al Pacino en Robert de Niro. Dat rijtje sprak me wel aan. 

Nu viel dat ingeleefde spelen niet mee voor een gereformeerde jongen uit Zwolle. De eerste keer dat ik moest huilen in een workshop vluchtte ik van schrik het klasje uit. Maar naarmate ik de method acting beter beheerste en zag hoe het publiek onder de indruk was van waterlanders dacht ik: doe mij maar een rol met een lekkere huilbui. 

Een van de oefeningen in de workshops was raisin the stakes.

Voorbeeld: je speelt in een scène over twee beste vrienden. De inzet wordt verhoogd als de regisseur je influistert dat je beste vriend gisteren in bed lag met jouw vriendin. Dan krijgt de dialoog tussen de twee vrienden een andere lading. 

Of je krijgt de opdracht: speel de scène met een denkbeeldige handgranaat achter je rug. Ineens gaat het om leven en dood. De intensiteit van de acteurs neem toe en de urgentie is voelbaar voor het publiek dat als vanzelf doorschuift naar het puntje van de stoel.

Raisin the stakes werkt ook voor corporate video’s

Niet door de regieaanwijzing te geven: ‘vertel je missie nog een keer met een denkbeeldige handgranaat achter je rug’. Ik ben bang dat sommige opdrachtgevers de werkrelatie dan laten exploderen. Nee, 

ik verhoog de inzet door vragen te stellen als:

wat nu als jouw grootste concurrent ook een video maakt voor dezelfde doelgroep? Waarin verschillen die video’s dan? Waarom is die van jou beter?

En is dat goed genoeg om de doelgroep te verleiden? Waarom gaan die kijken naar jouw video, waarom blijven ze kijken en waarom komen ze daarna in actie? 

De ‘waarom’ vraag kun je niet vaak genoeg stellen, is mijn ervaring. Het dwingt mijn opdrachtgevers om scherp te formuleren wat hen beter en leuker maakt dan de concurrent. Dat is voor mij de basis om een script te schrijven. En een video te maken waar de concurrent jaloers op is. 

Het laatste stuk waarin ik in de Stalhouderij speelde, was the two gentlemen of Verona van William Shakespeare. Het is geschreven tussen 1589 en 1594 en in die periode was Elizabethaans Engels met een jambisch ritme in de mode. Dat was best een uitdaging voor een jongen uit Zwolle, maar ook voor de Amerikanen waarmee ik speelde. Gelukkig was de regisseur een Shakespeare kenner en minstens zo belangrijk: hij beschikte over engelengeduld.

Nog een geluk: we speelden het stuk in de zomer en dan waren de Nederlandse theaters gesloten. Zo kon het gebeuren dat er theaterrecensenten kwamen kijken en wij werden beloond met lovende recensies. Misschien wist ik: beter dan dit wordt het niet en ben ik gestopt op mijn hoogtepunt als acteur.

Wil je weten hoe je voor jouw corporate video de inzet kunt verhogen? Mail me dan rechtsreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Ooit leefde ik het leven van een filmster, d.w.z. ongeveer een week. In Cannes, waar net de Gouden Palmen zijn uitgereikt, stapte ik met mijn toenmalige vriendin, nu mijn eega, op een viermaster voor een driedaagse cruise via Corsica naar het Italiaanse kustplaatsje Portofino.

In die tijd was ik Cosmo Man, dat was de titel van de column die ik schreef voor het glossy magazine Cosmopolitan. De redactie kwam toen met de leukste opdracht ooit: schrijf een artikel over hoe het is om met je vriendin op cruise te gaan, gevolgd door een verblijf in een resort in Saint-Tropez, waar Claudia Schiffer, George Michael en Franse president Chirac tot de clientèle behoorden. Mijn vrouw en ik zijn de redactie tot op de dag van vandaag dankbaar, want we hadden toen net ons eerste appartement gekocht en al onze centen zaten in het steen.

Blut, maar toch leven als een filmster, dat voelde dubbel speciaal.

De cruise was een persreis; de rederij van de viermaster had een aantal Nederlandse bladen uitgenodigd in de hoop op een ronkend artikel. De Privé was ook aan boord, vertegenwoordigd door een vrouwelijke reporter in gezelschap van couturier Frans Molenaar. Zij hield hem de hele reis angstvallig weg van de andere pers. Dat lukte haar tot aan het captain’s diner op de laatste avond.

Ik verscheen aan tafel in een pak van de Italiaanse ontwerper Daniele Alessandrini en kreeg een goedkeurend knikje van onze couturier. Hij was niet tegen iedereen zo coulant, want een vertegenwoordiger van de rederij, toch onze gastheer, werd weggestuurd omdat hij witte sokken onder zijn pak had aangetrokken.

Na het captain’s diner was er een talentenshow aan dek.

Onderweg daarnaartoe hoorde ik mijn naam roepen. ‘Henk Jan!’

Het was Frans Molenaar.

‘Ga je weer dat nummer doen?’ vervolgde hij.

‘Nummer?’ vroeg ik, want had geen idee waar hij het over had.

‘Net als die laatste keer,’ ging hij door, zin om te keten.

Alle pershoofden draaiden mijn kant op.

Nu ben ik echt niet altijd gevat, maar op dat moment wel. Ik zei tegen Frans: ‘Vond je het nummer niet tè, want je was na afloop toch… een beetje… van slag.’

Dat antwoord verraste en beviel hem. Hij nodigde me uit om naast hem te zitten tijdens de talentenshow aan dek.

We kregen een geanimeerd gesprek dat een paar weken later werd voortgezet toen mijn vriendin en ik bij hem thuis werden uitgenodigd voor een etentje. Vooraf kregen we een tour door zijn statige villa aan het Vondelpark; grote foto’s met haute couture in de hal en het trappenhuis, wanden vol met kunst van Nederlandse schilders en op tafels kleurrijke vazen die hij zelf had ontworpen.

Frans had zelf gekookt; bloemkool met aardappels en slavinken. Het was een memorabele avond, waarin hij vertelde over zijn jeugd in Haarlem en zijn stages in de Parijse modewereld. Ik vond het een warme man.

Tot zover mijn leven als een filmster.

Nu probeer ik van anderen filmsterren te maken. Niet door ze mee te nemen naar Cannes, hoewel ik daar graag zou filmen, maar door ze van A tot Z te begeleiden als we een video maken.

Soms spat de X-factor van het scherm. Zonder te haperen rolt het verhaal eruit. Dan denk ik: was er maar een Gouden Palm voor corporate content.

Maar dat zijn zeldzame natuurtalenten. Vaak heeft de camera een ontregelende werking op de persoon ervoor; zinnen worden verhaspeld en onverstaanbaar opgediend. Mijn regie bestaat dan vooral uit geruststellen. Vertellen dat het tien keer over mag. Dat we uit verschillende ‘takes’ zinnen kunnen knippen en dat het in de montage een vloeiend geheel wordt.

Dat is geen loze belofte, want de cameramensen, editors en vormgevers met wie ik samenwerk zijn stuk voor stuk toppers. Daarom durf ik te stellen dat we jou ook kunnen laten stralen in beeld. Ja, als een filmster.

Denk je over een video, maar ben je bang dat de camera niet van je houdt? Mail me dan rechtstreeks. Dan bespreken we het rustig, zonder verplichtingen. henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Ooit werd mij verweten dat mijn jeugd niet akelig genoeg is geweest. Dat verwijt kwam van de man die verantwoordelijk was voor de series van een katholieke TV-omroep. Hoofd Drama stond er op zijn visitekaartje. Ter onderbouwing citeerde hij de schrijver Graham Greene: ‘An unhappy childhood is a writer’s goldmine.’

Hij zei het niet tegen mij alleen, maar tegen meerdere jonge scenarioschrijvers die zich op tv-comedy hadden gestort. Wij hadden het te makkelijk gehad in onze jeugd meende hij aan ons werk te kunnen zien. Het was een vervelende man en lastig voor comedy: hij had geen gevoel voor humor. Onder de jonge scenarioschrijvers ging al snel de grap rond dat dat je na een samenwerking met deze man meer ellende had meegemaakt dan een jeugd vol malheur.

Ik moest hieraan denken toen ik deze week de foto van een protestbord zag tussen de stakende scenarioschrijvers in Hollywood. Op het bord stond: “ChatGPT does not have childhood trauma”.

Geen jeugdtrauma, het kan zomaar tegen je werken. Had ik mijn ouders erop aan moeten spreken? Waarom hebben jullie mij liefdevol opgevoed? Dat staat nu mijn carrière in de weg! Door jullie win ik nooit een Oscar of een Gouden Kalf.

Ik heb het mijn ouders nooit verweten en ik ben er ook niet voor in therapie gegaan.

Hoe voed ik mijn eigen kinderen op? Even wat achtergrond: ze behoren tot Generatie Z, geboren tussen 1996 en 2012. En de Z-tjes groeien op met grote thema’s, zoals terroristische dreigingen, kredietcrisis, klimaatcrisis, covid. Veel van hen kampen daardoor met angsten en depressies, lees ik op een site van een psycholoog.  

Die hebben geen slechte jeugd meer nodig. De huidige tijd biedt genoeg misère om een artistieke goudmijn aan te boren. Of om onder de dekens te kruipen en niet meer uit bed te komen.

Niet zo vreemd dat Generatie Z extra aandacht op de werkvloer nodig heeft, hoor ik van een opdrachtgever, Falke en Verbaan. Dit bedrijf realiseert al 30 jaar gedrags- en cultuurveranderingen binnen organisaties. Ik mocht al eerder een serie video’s voor ze maken en werk nu samen met hen aan een podcast serie. 

Aflevering 1: Generatiebewust leidinggeven. In deze podcast aflevering is Ray Klaassens de gast. Hij gaf leiding aan Special Forces teams van het Korps Commandotroepen in onder andere Afghanistan, Libanon en de Ivoorkust. Hij werd bekend als hoofdinstructeur in het tv-programma Kamp van Koningsbrugge.

Hij gaat in gesprek met Falke en Verbaan directeur Rianne Baan en managing consultant Ilse Dieben. Het gaat over boomers, Generatie X, waar ik toe behoor, Generatie Y en Z. Zeg maar, alle generaties die de werkvloeren in Nederland bevolken.

Het is een sterk begin van de podcast serie geworden met voor mij de nodige eye-openers. Via deze LINK kun je de aflevering op Spotify beluisteren.

Voor Falke en Verbaan nemen we binnenkort podcast 5 en 6 op, want het is een lekker medium, laagdrempelig en populair bij alle generaties.

Wil je meer we weten of brainstormen over een podcast voor jouw organisatie?

Mail me rechtstreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Eergisteren, dinsdag 2 mei, zijn meer dan 11.000 scenarioschrijvers in Hollywood in staking gegaan. Inzet: betere arbeidsvoorwaarden. Het zou me niet verbazen als sommige producenten al twee nachten wakker liggen, want de laatste staking van scenarioschrijvers uit 2007 duurde 100 dagen en kostte de filmindustrie circa twee miljard dollar.

De bioscoopzoeker kwam toen ook tekort, want de James Bond film Quantom of Solace was een tegenvaller. Het script arriveerde twee uur voordat de staking begon, verteld acteur Daniel Craig -alias 007- op de site IndieWire. Herschrijven door een professionele scenarioschrijver was niet meer mogelijk. Mr. Bond heeft toen zelf de pen ter hand genomen, maar kon het script niet redden. License to kill is wat anders dan License to write. Scenarioschrijven is een vak.

Dat is niet veranderd, maar in 2023 hebben de Hollywood scribenten gezelschap gekregen van Chatbot ChatGPT. Die kun je de opdracht geven om een scenario te schrijven voor een Bond film. Als dat voor de producenten goed genoeg is, hoeven de scenarioschrijvers na de staking niet terug te komen.

In de Volkskrant namen ze de som op de proef met scriptwriter ChatGPT. Opdracht: Schrijf de 28e James Bond film. Conclusies: de dialogen van James waren houterig, de emotionele scènes te emotioneel het verhaal te voor de hand liggend. Van ChatGPT hebben de scenarioschrijvers bij deze onderhandelingen nog geen last, aldus de Volkskrant.

Gelukkig, want scenarioschrijven is de basis voor al mijn online events, video’s en animaties. Het script moet top zijn en mijn opdrachtgever helemaal happy, pas dan ga ik opnemen en regisseren.

Toch heb ik afgelopen nacht ook wakker gelegen en niet vanwege de staking in Hollywood. Ook niet vanwege ChatGPT, maar wel vanwege AlphaGo. Dat is een door Google ontwikkelde computer die zelflerend is. Door eindeloos het bordspel Go tegen zichzelf te spelen herkende AlphaGo patronen en versloeg in 2017 de beste Go speler ter wereld, de 19-jarige Chinees Ke Jie.

Dan denk ik: 90% van de bioscoopfilms volgt een vast stramien, die vaak voorspelbaar zijn. Romcoms, thrillers, James Bond films; je weet wat je krijgt en daarom kijk je ook.

Kan een zelflerende computer die patronen ook niet herkennen? En zichzelf leren hoe je de kijker op het puntje van de stoel krijgt. Schudt de volgende generatie ChatGPT niet de ene na de cliffhanger uit de mouw waardoor wij allemaal binge-watchende zombies worden? 

Daarom mijn advies: stel jezelf op tijd deze 2 vragen.

o   Is mijn baan/ organisatie ChatGPT-proof?

o   Kan ik rustig gaan staken omdat mijn werk onvervangbaar is door technologie?

Twee keer ‘ja’, dan zit je lekker.

Toch een ‘nee’, wees dan alert.

De afgelopen 30 jaar heb ik genoeg voorbeelden gezien van branches die te laat reageerden toen de wereld in hoog tempo veranderde.

o   De oplagen van tijdschriften daalden dramatisch toen de adverteerders het bereik van online ontdekten.  

o   Fotozaken gingen failliet toen smartphones betere camera’s kregen.

o   De posterijen leken op sterven na dood toen E-mail de norm werd… maar zijn nu springlevend en zijn 24/7 druk met het bezorgen van online bestellingen.

Hoe zorg je ervoor dat jouw business relevant blijft en jouw verhaal actueel? Die vragen komen aan bod in mijn in-company workshop Hollywood Rules.

Meer weten?

Mail me rechtstreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl