Nog 70 nachtjes slapen en dan mogen we weer naar de stembus. Voor veel politici worden dat onrustige nachten, waarschijnlijk ook kort, want het politieke landschap gaat net als het Binnenhof op de schop.
De vervroegde verkiezingen lijken nu al genoeg drama op te leveren voor een film of een tv-serie. Dagelijks lezen we in de media over uittreders, toetreders, ruziemakers, idealisten en opportunisten. William Shakespeare zou er wel raad mee weten. Een Koningsdrama in de polder. Hoewel het vooralsnog meer weg heeft van een klucht.
Ik moet ook denken aan een tv-serie die al is gemaakt, het jaar van Fortuyn, vorig door de Volkskrant uitgeroepen tot de beste serie van 2022. En terecht, we krijgen een kijkje achter de schermen van een partij die zo snel groeit dat ze van gekkigheid niet weten waar ze de kandidaten vandaan moeten halen. De gevestigde politieke orde is in rep en roer en het einde is helaas zoals Shakespeare zijn tragedies schreef; het doek valt na ‘murder, most horrid’.
Ga kijken als je het nog niet hebt gezien, Jeroen Spitzenberger is een weergaloze Pim Fortuyn en Ramsey Nasr is nog weergalozer als Ad Melkert. Via NPO-Plus kun je alle afleveringen achter elkaar kijken.
Op weg naar 22 november 2023: je kunt achterover hangen en verlekkerd toekijken hoe ze elkaar in de politieke arena te lijf gaan. Je kunt het ook als een kans zien.
Een kans om de politieke hangijzers te vertalen naar je eigen werkvloer. Hoe doen wij het zelf? Wat kunnen we verbeteren? Nemen wij onze verantwoording serieus genoeg, want we willen met onze organisatie midden in de samenleving staan met een vinger aan de pols van de tijdsgeest.
Waarom je dat moet doen?
Je wilt dat nieuwe medewerkers voor je gaan kiezen. En je wilt dat je huidige medewerkers voor jou blijven kiezen, want de krapte in de arbeidsmarkt houdt aan.
Die gedachte hebben we vertaald naar een concept waarin organisaties politieke hangijzers vertalen naar de werkvloer. Ik geef een paar voorbeelden:
Migratie –> is er voldoende instroom onder je medewerkers?
Diversiteit–> Hoe divers is jouw organisatie? Krijgt iedereen gelijke kansen? Is er voldoende aandacht voor Lhbtiq+
Gezondheid –> hoe houd je met elkaar het bedrijf gezond? Hoe zorg je voor duurzame inzetbaarheid
Klimaat –> is je organisatie duurzaam genoeg?
Werken –> op kantoor / thuis, hoe houd je verbinding?
Inspraak –> is het tijd voor een wekelijks vragenuurtje?
Ons concept: laat in een Online TV programma zien waar jouw organisatie voor staat. Dat kan en talkshow zijn, maar ook een spelshow of een kies-quiz. Je kiest de vorm die bij jouw organisatie past.
Samen schrijven we het script van jouw programma en we nemen het op in een nieuwe studio, midden in het land, ingericht voor Online TV met ervaren professionals achter de knoppen.
Zie jij als een kans om te laten zien waarom medewerkers juist in deze tijd voor jou moeten kiezen? Stuur me dan snel een mail, want 22 november komt snel naderbij. Mail naar: henkjan@broadcastyourbusiness.nl
De CEO van speelgoedfabrikant Mattel nam het initiatief voor de film Barbie. Deze Ynon Kreis benaderde superster Margot Robbie en regisseur Greta Gerwig en deed iets wat ze in Hollywood zelden doen: hij gaf ze de vrije hand, aldus de vele artikelen die erover zijn geschreven.
Toch moet er in de loop van het productieproces een moment zijn geweest dat regisseur en scenarioschrijver Greta Gerwig het script presenteerde aan Mr. Kreis. Een soort pitch, want Mattel ging de film financieren.
Ik durf te stellen dat Greta Gerwig voldoende Hollywood uren heeft gemaakt om te begrijpen dat dit een moment van de waarheid was. Zou ze na deze pitch nog steeds de vrije hand krijgen?
Wat zou ik graag bij die pitch zijn geweest, want daar kreeg Ynon Kreis te horen dat Barbie in de film op het hoofdkantoor van Mattel het management zou ontmoeten. Of beter gezegd: een groep witte niet al te snuggere mannen met de CEO als de domste.
‘In de film ben je zo dom dat je zelfs niet het toegangspoortje van je eigen hoofdkantoor open krijgt,’ hoor ik Greta zeggen.
Ik weet niet wat Ynon op dat moment dacht, maar de meeste CEO’s zitten liever boven op de apenrots dan dat ze staan te stuntelen voor een toegangspoortje.
Maar Mr. Kreis gaf Greta nog steeds de vrije hand en deed nog iets wat uniek is in Hollywood: hij maakte het marketingbudget groter dan het budget voor de film. Bij elkaar een investering van ongeveer 300 miljoen dollar
Wacht even. De verkoop van de Barbiepoppen liep al jaren terug. Hoezo trek je dan 300 miljoen uit om een film over die pop te maken? En geef je anderen de vrije hand? Als het mis gaat, ben je niet alleen een sukkel in de film, maar ook in de echte wereld.
Ynon Kreis had zijn sporen verdiend in de filmwereld. Hij werkte o.a. bij Endemol en was CEO van Fox Kid Europe. Hij begreep de kracht van film. En hij begreep dat er iets drastisch moest veranderen in de wereld van Barbie, want die wereld was sinds de introductie van Barbie in 1959 drastisch veranderd.
“Het koppelt een kitscherige meisjesfantasie op een bizarre manier aan een feministisch pamflet”, aldus Herien Wensink, de chef van de kunstredactie van De Volkskrant. “En dat is een weloverwogen inhoudelijke boodschap”.
De rest is geschiedenis, filmgeschiedenis, want Barbie bracht in drie weken tijd meer dan een miljard dollar op. Dat was nog niet eerder vertoond in Tinseltown. De domme CEO uit de film is in het echt een commercieel genie
1 miljard in the pocket en daarna nog een run op de Barbiepoppen in de winkel, dacht ik. Maar die run laat nog op zich wachten. ‘Dit komt onder meer doordat de poppen tijdens de coronapandemie zeer populair waren. Veel ouders moesten thuiswerken en kochten onder meer Barbie-poppen om hun kinderen zoet te houden,’ lees ik op een nieuwssite.
Ynon Kreis verwacht dat de verkoop nog zal aantrekken. Ondertussen heeft hij ook filmplannen voor andere Mattel poppen, zoals miniatuurautomerk Hot Wheels en de paarse dinosaurus Barney.
Grote kans dat Mattel de komende jaren meer dollars gaat verdienen met films dan met hun poppen. Speelgoedfabrikant wordt mediabedrijf.
Wat een lef en inzicht. En wat inspirerend voor de wereld waar ik in werk, want de meeste corporate content staat in het teken van een corporate boodschap. Of het promoot een dienst of product.
Als je dat nu eens loslaat. En gaat brainstormen over wat er gebeurt er als je vrije hand formule toepast. Gewoon klein beginnen. Een videoserie, een eigen you tube kanaal. Die Hollywood blockbuster komt dan later.
De vrije hand. Dat lijkt me een geweldig uitgangspunt om over te brainstormen. Mee eens? Stuur me een mail en ik kom vrij-blijvend langs. henkjan@broadcastyourbusiness.nl
1. Persoonlijk
Hoe persoonlijker ik het maak, hoe meer respons ik krijg. Dat is een inzicht dat ik heb gekregen na 18 afleveringen Hollywood in je mail. Koploper was aflevering 17 waarin ik verhaalde over een cruise met couturier Frans Molenaar.
Dat inzicht sluit aan bij wat ik leerde tijdens een 4-daagse training van Hollywood Goeroe Robert Mc Kee. Hij doceerde: ‘hoe cultureel specifieker je het maakt, hoe universeler het wordt’. Hij gaf als voorbeeld de film Lunchbox, die zich in India afspeelt, maar aan allerlei universele waarden appelleert.
Aanvullend op de Hollywood goeroe zeg ik: ‘hoe persoonlijker je het maakt hoe universeler het wordt. Mensen vertalen jouw persoonlijke ervaring moeiteloos naar hun eigen leven. En halen eruit wat ze nodig hebben’.
Toch vinden organisaties of marketeers het vaak spannend om persoonlijk te worden. In marketing uitingen worden heel veel open deuren opengedaan en gemeenplaatsen bezocht waar niks persoonlijk is te vinden, terwijl daar juist vaak de verbinding ontstaat.
Dit is aflevering 19 van Hollywood in je mail, de laatste voor de zomerstop. Voor mij een moment om de balans op te maken: wat waren de reacties op de eerste 18 afleveringen en welke inzichten heeft dat opgeleverd?
2. Verlangen
Een artiest waarmee ik heb gewerkt, vroeg of ik wilde meedenken over een idee voor een televisieserie. Toen ik vroeg waarom, noemde hij mijn emailing.
Hij zei: ‘ik lees liefde voor het vak en een verlangen naar…’
Best cryptisch, maar ik werd er blij van. Verlangen is sterk, het kan lang sluimeren en dan ineens oplaaien. Dan onderneem je vaak meteen actie. Ik heb al een keer gebrainstormd over zijn idee.
Verlangen, er zijn weinig marketing-uitingen die dat bij me oproepen. Daarmee bedoel ik niet het verlangen naar hoge kortingen en gratis producten. Verlangen gaat dieper, daar waar je verbinding maakt.
3. Onderzoek
Er meldde zich nog iemand uit mijn netwerk met een idee voor een televisieserie. Visuele comedy. Misschien wel het moeilijkste genre. Over mijn emailing zie hij: ‘Hollywood, daar heb je wat te pakken.’
Ook cryptish, maar ik voel dat ook. Het is niet alleen de link tussen Hollywood en de wereld van mijn opdrachtgevers. Dat is de affiche, maar er zit een wereld achter. Ik onderzoek wat ik te pakken heb door er tweewekelijke over te schrijven.
Dat maakt me ook kwetsbaar, want ik heb nog niet gevonden. En daar ontstaat ook verbinding, denk ik, want op alle 18 afleveringen heb ik een persoonlijke reacties gekregen.
4. Opschonen
Er waren er ook de nodige afmeldingen. Dat vind ik natuurlijk jammer, maar het schoont de mailinglijst wel op. En op LinkedIn, waar ik Hollywood in je mail ook publiceer, abonneren mensen zich. Veel meer dan het aantal dat zich voor emailing heeft afgemeld, stel ik mezelf gerust.
5. Fun
Last but not least: ik heb er lol in. En dat krijg ik terug. Onder andere van mijn oud-hoofdredacteur van de Cosmopolitan, waar ik ooit columnist was. Inmiddels al lang met pensioen liet ze weten ze dat ze vrijwel al haar nieuwsbrieven heeft opgezegd, maar mijn mailing met plezier leest. Alleen daarom al wil ik er mee door.
Na de zomerstop, in september meld ik me met meer Hollywood in je mail.
Een vakantietip: op het strand, in de bergen of dansend op een vulkaan komen vaak de beste inzichten. Vanuit de ontspanning. Het zijn goede momenten om jezelf af te vragen:
‘Kan ik mijn werk persoonlijker maken,
word mijn verlangen gevoed,
is het tijd voor onderzoek,
is het tijd om op te schonen,
heb ik genoeg lol?’
Geniet van de zomer!
Na mijn studie communicatiewetenschappen ging ik acteren. Dit tot groot verdriet van mijn ouders. Had ik eindelijk mijn bul, ging ik heel wat anders doen. Of misschien waren ze verdrietig omdat ik niet in Carré op de planken stond, maar in het kleinste theater van Amsterdam, de Stalhouderij in de eerste Bloemdwarsstraat in de Jordaan.
Waar vroeger paarden stonden, was nu net genoeg ruimte voor 40 toeschouwers. Een keer zaten ze in een hoefijzer vorm om ons acteurs heen, zo dichtbij dat ik mijn hand per ongeluk op de knie van iemand op de eerste rij legde.
Ik stond daar 100 keer op het toneel in drie verschillende stukken. Allemaal in het Engels, want het theater werd gerund door Amerikanen. Die gaven ook workshops method acting; het ingeleefde spelen waarbij je het publiek deelgenoot maakt van je emoties. Die methode had sterren voortgebracht als James Dean, Marlon Brando, Al Pacino en Robert de Niro. Dat rijtje sprak me wel aan.
Nu viel dat ingeleefde spelen niet mee voor een gereformeerde jongen uit Zwolle. De eerste keer dat ik moest huilen in een workshop vluchtte ik van schrik het klasje uit. Maar naarmate ik de method acting beter beheerste en zag hoe het publiek onder de indruk was van waterlanders dacht ik: doe mij maar een rol met een lekkere huilbui.
Een van de oefeningen in de workshops was raisin the stakes.
Voorbeeld: je speelt in een scène over twee beste vrienden. De inzet wordt verhoogd als de regisseur je influistert dat je beste vriend gisteren in bed lag met jouw vriendin. Dan krijgt de dialoog tussen de twee vrienden een andere lading.
Of je krijgt de opdracht: speel de scène met een denkbeeldige handgranaat achter je rug. Ineens gaat het om leven en dood. De intensiteit van de acteurs neem toe en de urgentie is voelbaar voor het publiek dat als vanzelf doorschuift naar het puntje van de stoel.
Raisin the stakes werkt ook voor corporate video’s
Niet door de regieaanwijzing te geven: ‘vertel je missie nog een keer met een denkbeeldige handgranaat achter je rug’. Ik ben bang dat sommige opdrachtgevers de werkrelatie dan laten exploderen. Nee,
ik verhoog de inzet door vragen te stellen als:
wat nu als jouw grootste concurrent ook een video maakt voor dezelfde doelgroep? Waarin verschillen die video’s dan? Waarom is die van jou beter?
En is dat goed genoeg om de doelgroep te verleiden? Waarom gaan die kijken naar jouw video, waarom blijven ze kijken en waarom komen ze daarna in actie?
De ‘waarom’ vraag kun je niet vaak genoeg stellen, is mijn ervaring. Het dwingt mijn opdrachtgevers om scherp te formuleren wat hen beter en leuker maakt dan de concurrent. Dat is voor mij de basis om een script te schrijven. En een video te maken waar de concurrent jaloers op is.
Het laatste stuk waarin ik in de Stalhouderij speelde, was the two gentlemen of Verona van William Shakespeare. Het is geschreven tussen 1589 en 1594 en in die periode was Elizabethaans Engels met een jambisch ritme in de mode. Dat was best een uitdaging voor een jongen uit Zwolle, maar ook voor de Amerikanen waarmee ik speelde. Gelukkig was de regisseur een Shakespeare kenner en minstens zo belangrijk: hij beschikte over engelengeduld.
Nog een geluk: we speelden het stuk in de zomer en dan waren de Nederlandse theaters gesloten. Zo kon het gebeuren dat er theaterrecensenten kwamen kijken en wij werden beloond met lovende recensies. Misschien wist ik: beter dan dit wordt het niet en ben ik gestopt op mijn hoogtepunt als acteur.
Wil je weten hoe je voor jouw corporate video de inzet kunt verhogen? Mail me dan rechtsreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl
Ooit leefde ik het leven van een filmster, d.w.z. ongeveer een week. In Cannes, waar net de Gouden Palmen zijn uitgereikt, stapte ik met mijn toenmalige vriendin, nu mijn eega, op een viermaster voor een driedaagse cruise via Corsica naar het Italiaanse kustplaatsje Portofino.
In die tijd was ik Cosmo Man, dat was de titel van de column die ik schreef voor het glossy magazine Cosmopolitan. De redactie kwam toen met de leukste opdracht ooit: schrijf een artikel over hoe het is om met je vriendin op cruise te gaan, gevolgd door een verblijf in een resort in Saint-Tropez, waar Claudia Schiffer, George Michael en Franse president Chirac tot de clientèle behoorden. Mijn vrouw en ik zijn de redactie tot op de dag van vandaag dankbaar, want we hadden toen net ons eerste appartement gekocht en al onze centen zaten in het steen.
Blut, maar toch leven als een filmster, dat voelde dubbel speciaal.
De cruise was een persreis; de rederij van de viermaster had een aantal Nederlandse bladen uitgenodigd in de hoop op een ronkend artikel. De Privé was ook aan boord, vertegenwoordigd door een vrouwelijke reporter in gezelschap van couturier Frans Molenaar. Zij hield hem de hele reis angstvallig weg van de andere pers. Dat lukte haar tot aan het captain’s diner op de laatste avond.
Ik verscheen aan tafel in een pak van de Italiaanse ontwerper Daniele Alessandrini en kreeg een goedkeurend knikje van onze couturier. Hij was niet tegen iedereen zo coulant, want een vertegenwoordiger van de rederij, toch onze gastheer, werd weggestuurd omdat hij witte sokken onder zijn pak had aangetrokken.
Na het captain’s diner was er een talentenshow aan dek.
Onderweg daarnaartoe hoorde ik mijn naam roepen. ‘Henk Jan!’
Het was Frans Molenaar.
‘Ga je weer dat nummer doen?’ vervolgde hij.
‘Nummer?’ vroeg ik, want had geen idee waar hij het over had.
‘Net als die laatste keer,’ ging hij door, zin om te keten.
Alle pershoofden draaiden mijn kant op.
Nu ben ik echt niet altijd gevat, maar op dat moment wel. Ik zei tegen Frans: ‘Vond je het nummer niet tè, want je was na afloop toch… een beetje… van slag.’
Dat antwoord verraste en beviel hem. Hij nodigde me uit om naast hem te zitten tijdens de talentenshow aan dek.
We kregen een geanimeerd gesprek dat een paar weken later werd voortgezet toen mijn vriendin en ik bij hem thuis werden uitgenodigd voor een etentje. Vooraf kregen we een tour door zijn statige villa aan het Vondelpark; grote foto’s met haute couture in de hal en het trappenhuis, wanden vol met kunst van Nederlandse schilders en op tafels kleurrijke vazen die hij zelf had ontworpen.
Frans had zelf gekookt; bloemkool met aardappels en slavinken. Het was een memorabele avond, waarin hij vertelde over zijn jeugd in Haarlem en zijn stages in de Parijse modewereld. Ik vond het een warme man.
Tot zover mijn leven als een filmster.
Nu probeer ik van anderen filmsterren te maken. Niet door ze mee te nemen naar Cannes, hoewel ik daar graag zou filmen, maar door ze van A tot Z te begeleiden als we een video maken.
Soms spat de X-factor van het scherm. Zonder te haperen rolt het verhaal eruit. Dan denk ik: was er maar een Gouden Palm voor corporate content.
Maar dat zijn zeldzame natuurtalenten. Vaak heeft de camera een ontregelende werking op de persoon ervoor; zinnen worden verhaspeld en onverstaanbaar opgediend. Mijn regie bestaat dan vooral uit geruststellen. Vertellen dat het tien keer over mag. Dat we uit verschillende ‘takes’ zinnen kunnen knippen en dat het in de montage een vloeiend geheel wordt.
Dat is geen loze belofte, want de cameramensen, editors en vormgevers met wie ik samenwerk zijn stuk voor stuk toppers. Daarom durf ik te stellen dat we jou ook kunnen laten stralen in beeld. Ja, als een filmster.
Denk je over een video, maar ben je bang dat de camera niet van je houdt? Mail me dan rechtstreeks. Dan bespreken we het rustig, zonder verplichtingen. henkjan@broadcastyourbusiness.nl
Ooit werd mij verweten dat mijn jeugd niet akelig genoeg is geweest. Dat verwijt kwam van de man die verantwoordelijk was voor de series van een katholieke TV-omroep. Hoofd Drama stond er op zijn visitekaartje. Ter onderbouwing citeerde hij de schrijver Graham Greene: ‘An unhappy childhood is a writer’s goldmine.’
Hij zei het niet tegen mij alleen, maar tegen meerdere jonge scenarioschrijvers die zich op tv-comedy hadden gestort. Wij hadden het te makkelijk gehad in onze jeugd meende hij aan ons werk te kunnen zien. Het was een vervelende man en lastig voor comedy: hij had geen gevoel voor humor. Onder de jonge scenarioschrijvers ging al snel de grap rond dat dat je na een samenwerking met deze man meer ellende had meegemaakt dan een jeugd vol malheur.
Ik moest hieraan denken toen ik deze week de foto van een protestbord zag tussen de stakende scenarioschrijvers in Hollywood. Op het bord stond: “ChatGPT does not have childhood trauma”.
Geen jeugdtrauma, het kan zomaar tegen je werken. Had ik mijn ouders erop aan moeten spreken? Waarom hebben jullie mij liefdevol opgevoed? Dat staat nu mijn carrière in de weg! Door jullie win ik nooit een Oscar of een Gouden Kalf.
Ik heb het mijn ouders nooit verweten en ik ben er ook niet voor in therapie gegaan.
Hoe voed ik mijn eigen kinderen op? Even wat achtergrond: ze behoren tot Generatie Z, geboren tussen 1996 en 2012. En de Z-tjes groeien op met grote thema’s, zoals terroristische dreigingen, kredietcrisis, klimaatcrisis, covid. Veel van hen kampen daardoor met angsten en depressies, lees ik op een site van een psycholoog.
Die hebben geen slechte jeugd meer nodig. De huidige tijd biedt genoeg misère om een artistieke goudmijn aan te boren. Of om onder de dekens te kruipen en niet meer uit bed te komen.
Niet zo vreemd dat Generatie Z extra aandacht op de werkvloer nodig heeft, hoor ik van een opdrachtgever, Falke en Verbaan. Dit bedrijf realiseert al 30 jaar gedrags- en cultuurveranderingen binnen organisaties. Ik mocht al eerder een serie video’s voor ze maken en werk nu samen met hen aan een podcast serie.
Aflevering 1: Generatiebewust leidinggeven. In deze podcast aflevering is Ray Klaassens de gast. Hij gaf leiding aan Special Forces teams van het Korps Commandotroepen in onder andere Afghanistan, Libanon en de Ivoorkust. Hij werd bekend als hoofdinstructeur in het tv-programma Kamp van Koningsbrugge.
Hij gaat in gesprek met Falke en Verbaan directeur Rianne Baan en managing consultant Ilse Dieben. Het gaat over boomers, Generatie X, waar ik toe behoor, Generatie Y en Z. Zeg maar, alle generaties die de werkvloeren in Nederland bevolken.
Het is een sterk begin van de podcast serie geworden met voor mij de nodige eye-openers. Via deze LINK kun je de aflevering op Spotify beluisteren.
Voor Falke en Verbaan nemen we binnenkort podcast 5 en 6 op, want het is een lekker medium, laagdrempelig en populair bij alle generaties.
Wil je meer we weten of brainstormen over een podcast voor jouw organisatie?
Mail me rechtstreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl
Eergisteren, dinsdag 2 mei, zijn meer dan 11.000 scenarioschrijvers in Hollywood in staking gegaan. Inzet: betere arbeidsvoorwaarden. Het zou me niet verbazen als sommige producenten al twee nachten wakker liggen, want de laatste staking van scenarioschrijvers uit 2007 duurde 100 dagen en kostte de filmindustrie circa twee miljard dollar.
De bioscoopzoeker kwam toen ook tekort, want de James Bond film Quantom of Solace was een tegenvaller. Het script arriveerde twee uur voordat de staking begon, verteld acteur Daniel Craig -alias 007- op de site IndieWire. Herschrijven door een professionele scenarioschrijver was niet meer mogelijk. Mr. Bond heeft toen zelf de pen ter hand genomen, maar kon het script niet redden. License to kill is wat anders dan License to write. Scenarioschrijven is een vak.
Dat is niet veranderd, maar in 2023 hebben de Hollywood scribenten gezelschap gekregen van Chatbot ChatGPT. Die kun je de opdracht geven om een scenario te schrijven voor een Bond film. Als dat voor de producenten goed genoeg is, hoeven de scenarioschrijvers na de staking niet terug te komen.
In de Volkskrant namen ze de som op de proef met scriptwriter ChatGPT. Opdracht: Schrijf de 28e James Bond film. Conclusies: de dialogen van James waren houterig, de emotionele scènes te emotioneel het verhaal te voor de hand liggend. Van ChatGPT hebben de scenarioschrijvers bij deze onderhandelingen nog geen last, aldus de Volkskrant.
Gelukkig, want scenarioschrijven is de basis voor al mijn online events, video’s en animaties. Het script moet top zijn en mijn opdrachtgever helemaal happy, pas dan ga ik opnemen en regisseren.
Toch heb ik afgelopen nacht ook wakker gelegen en niet vanwege de staking in Hollywood. Ook niet vanwege ChatGPT, maar wel vanwege AlphaGo. Dat is een door Google ontwikkelde computer die zelflerend is. Door eindeloos het bordspel Go tegen zichzelf te spelen herkende AlphaGo patronen en versloeg in 2017 de beste Go speler ter wereld, de 19-jarige Chinees Ke Jie.
Dan denk ik: 90% van de bioscoopfilms volgt een vast stramien, die vaak voorspelbaar zijn. Romcoms, thrillers, James Bond films; je weet wat je krijgt en daarom kijk je ook.
Kan een zelflerende computer die patronen ook niet herkennen? En zichzelf leren hoe je de kijker op het puntje van de stoel krijgt. Schudt de volgende generatie ChatGPT niet de ene na de cliffhanger uit de mouw waardoor wij allemaal binge-watchende zombies worden?
Daarom mijn advies: stel jezelf op tijd deze 2 vragen.
o Is mijn baan/ organisatie ChatGPT-proof?
o Kan ik rustig gaan staken omdat mijn werk onvervangbaar is door technologie?
Twee keer ‘ja’, dan zit je lekker.
Toch een ‘nee’, wees dan alert.
De afgelopen 30 jaar heb ik genoeg voorbeelden gezien van branches die te laat reageerden toen de wereld in hoog tempo veranderde.
o De oplagen van tijdschriften daalden dramatisch toen de adverteerders het bereik van online ontdekten.
o Fotozaken gingen failliet toen smartphones betere camera’s kregen.
o De posterijen leken op sterven na dood toen E-mail de norm werd… maar zijn nu springlevend en zijn 24/7 druk met het bezorgen van online bestellingen.
Hoe zorg je ervoor dat jouw business relevant blijft en jouw verhaal actueel? Die vragen komen aan bod in mijn in-company workshop Hollywood Rules.
Meer weten?
Mail me rechtstreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl
‘Gorgeous George’ is een bijnaam van acteur George Clooney. Ik leerde hem kennen als dokter Doug Ross in de Amerikaanse ziekenhuisserie ER. De scenarioschrijvers lieten hem het bed delen met de mooiste vrouwen, waar hij in zijn rol bescheiden over deed. Vooral tegen dokter Mark Greene die nogal hoekig met de andere sekse omging. Het was alsof Doug wilde zeggen: ik kan er ook niks aan doen dat ik ‘gorgeous’ ben geboren.
Na vijf seizoenen ER maakte George een geslaagde overstap naar Hollywood. In dat jaar speelde hij in de film Out of Sight, naar een boek van Leonard Elmore, een misdaadschrijver die strooit met oneliners en puntige dialogen. Die waren helemaal besteed aan George. Hij was ‘gorgeous’ en ‘funny’. Kan het nog beter worden?
Ja, inmiddels won hij meer dan 30 filmprijzen, waaronder een Oscar voor beste mannelijk bijrol in Syriana, waarin hij als CIA-agent infiltreert om het regeringsbeleid van een fictief olierijk land te beïnvloeden. Als producent won hij een Oscar voor beste film met Argo, een heroïsch verhaal over de bevrijding van zes Amerikaanse diplomaten toen de ayatollah Khomeini de macht overnam in Iran.
George draait zijn hand niet om voor onschuldige misdaadfilms zoals Oceans 11, 12, 13 en romcoms met Julia Roberts, maar als acteur, producent en regisseur kiest hij steeds vaker voor films over misstanden en maatschappelijk verantwoorde thema’s.
Gorgeous, funny en woke!
Deze ‘merkwaarden’ lijken in de loop der films te zijn gecultiveerd. Ze zijn de basis van het merk George Clooney en worden bewaakt door advocaten die ongeautoriseerd gebruik van zijn naam of beeld aanpakken.
Is er dan niks aan te merken op die man? Zijn er geen vuige roddels over hem, want daar lusten ze in Hollywood wel pap van. The dirtier, the better.
George is een keer gescheiden en riep toen hij nooit meer zou trouwen… maar de liefde won en hij is alweer jaren gelukkig getrouwd met de Brits-Libanese mensenrechtenadvocate Amal Alamuddin. Met haar besprak hij het aanbod voor een reclamespotje van een luchtvaartmaatschappij: 35 miljoen dollar voor een dag werk. Ze besloten het niet te doen, want de vliegtuigmaatschappij hoorde bij een ’twijfelachtig’ land, zoals hij het noemde. ‘Dus als ik er wakker van moet liggen is het het niet waard.’
35 miljoen voor een dag werken, nee, dat had ik ook gedaan. Ik wil ook niks te maken hebben met twijfelachtige landen.
Dat klinkt cynisch, ik weet het, maar George is zo verantwoord in alles wat hij doet dat hij uit zicht raakt voor mij. Ik ben een mens met gebreken en kan niet meer relateren aan Holy George.
Wat ik wil zeggen?
Zorg dat je als merk niet te voorspelbaar, te verantwoord en te saai wordt. Creëer op z’n tijd een relletje, een reden voor mensen om zich op te winden. Rumoer zorgt voor emotie, herkenning en binding.
Bijvoorbeeld een robbertje vechten, zoals op de set van Three Kings schijnt te zijn gebeurd. George ging op de vuist met regisseur David O. Russell, omdat die aan het schreeuwen was tegen figuranten. Ik denk dat George heeft gewonnen, want de regisseur verklaarde later dat hij zelfs voor 20 miljoen niet meer met George wil werken.
Na de samenwerking in Ocean’s Eleven haalden Clooney en Brad Pitt grappen met elkaar uit. Zo verspreidde Pitt het gericht dat Clooney alleen nog maar aangesproken wilde worden als Danny Ocean (de naam van zijn personage in de Ocean’s-filmserie) en dat hij niet in de ogen gekeken wilde worden.
Als reactie daarop plakte Clooney stickers op de bumper van Pitts auto met daarop ’I’m gay and I vote’ en ‘Small penis on board.’
Brad huurde toen iemand in om in de auto van George te urineren, waarop George iemand inhuurde om de auto van Brad oranje te spuiten.
Jongenshumor, die mij meer doet dan de mededeling dat George samenwerkt met Nespresso omdat dit merk aansluit bij zijn persoonlijke waarden, zoals duurzaamheid en sociale verantwoordelijkheid. Lovenswaardig, maar ik ga er geen kopje meer door drinken. Sorry, George.
Is er geen Nespresso grap uit te halen met Brad Pitt? Een vrachtwagenlading capsules met een nieuw smaakje (meer Pitt) bij Brad op de stoep storten. En dan in spanning wachten hoe hij George terugpakt.
Wil je brainstormen over een relletje rond jouw merk? Mail me dan rechtstreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl
Als je held in de stad is, wil je erbij zijn. Hij was er, afgelopen zondag in een afgeladen theater Carré: Quintin Tarantino, regisseur van negen films, waaronder Pulp Fiction, Jackie Brown, Django Unchained, Inglorious Bastards en mijn persoonlijke favoriet: Once upon a time in Hollywood.
Schrijver Arnon Grunberg interviewde hem over zijn vorig jaar uitgekomen essaybundel Cinema Speculation. Tien essays met verrassende inzichten over tien Amerikaanse films die Tarantino hebben gevormd. Allemaal films uit de jaren 70, want zijn moeder Connie en zijn stiefvader Curt namen hem mee als ze naar film gingen, op voorwaarde dat hij zijn mond hield.
Zo zag hij al heel jong klassiekers als Deliverance, Dirty Harry, The Godfather, The French Connection. Geen films voor een tere kinderziel, maar wellicht een ideale opvoeding voor een regisseur die begin jaren negentig Hollywood opschudde met zijn regiedebuut Reservoir Dogs.
Op gevel van Carré geen aankondiging of de naam van Tarantino. Het zou een stormloop kunnen veroorzaken, want Tarantino is de rockster onder Hollywood regisseurs. Hij deed geen filmopleiding, maar ging als vijftienjarige van school om in een videotheek te werken.
In al zijn werk zie je referenties naar films die hij heeft gezien, maar vanaf zijn debuut heeft hij een volstrekt eigen stem en stijl. Veel geweld en veel humor, wat mij betreft, maar ik heb ooit ruzie gehad met een vriendin die tijdens Pulp Fiction wegliep. You love him or you hate him.
In Carré hing iedereen aan zijn lippen. Een van de speculaties die Tarantino in zijn essaybundel behandelt: stel dat niet Martin Scorcese, maar Brian de Palma Taxi Driver geregisseerd had. Geen vreemde vraag als je weet dat De Palma als eerste het script van Paul Schrader kreeg om te lezen. Hij besloot om het niet te regisseren omdat hij bang was dat het niet commercieel genoeg zou zijn. Hij koos voor een andere film, Obsession, ook geschreven door Paul Schrader. Laat die nou commercieel floppen, terwijl Taxi Driver volle zalen trok en een klassieker werd.
Nu kan ik me niet voorstellen dat Brian de Palma een betere Taxi Driver zou hebben gemaakt dan Martin Scorcese. Ook omdat de Palma niet van plan was om Robert de Niro en Harvey Keitel te casten. ‘En die twee maken Taxi Driver,’ aldus Tarantino.
Cinema Speculatie brengt me op het idee van Business Speculatie.
Dat werkt zo: stel dat jouw grootste concurrent op jouw stoel gaat zitten. Wat zou die anders doen? Wat voor inzichten kan dat opleveren voor jouw business? Als de gedachte aan je concurrent je benauwt, kun je verder weg denken. Stel dat Richard Branson of wijlen Steve Jobs op jouw stoel gaan zitten. Hoe zou je business dan veranderen? Wat kun je daarvan leren?
Of nog beter: stel dat Quintin Tarantino op je stoel gaat zitten en met al zijn passie, werklust en eigen stijl met jouw business aan de gang gaat? Wat gaat er dan gebeuren?
Eén voorspelling durf ik te doen: je medewerkers zijn bij hem in goede handen. Dat zeg ik, omdat hij het geheim deelde van hoe je acteurs moet regisseren. ‘Je moet ze geruststellen, zorgen dat ze op hun gemak zijn. Als ze gaan zeuren dat hun broek niet lekker zit of dat de kleur niet bij hun personage past, is dat hun manier om te vertellen dat ze nerveus zijn. Je moet zorgen dat ze relaxed op de set staan.’
In de documentaire over zijn eerste acht films QT, the first eight, o.a. te zien op Prime Video, vertellen acteurs hoe Tarantino op de set een familiegevoel creëert. En hoe hij al decennialang met een vaste groep acteurs, stuntmensen, editors en producers werkt. Ze zijn hem trouw en staan meteen klaar als hij voor een nieuw project belt.
Loyale medewerkers, de besten in hun vak, dat wil iedere CEO.
Mijn persoonlijke Business Speculatie: wat zou Tarantino zeggen over mijn tweewekelijkse publicatie ‘Hollywood in je mail’? Zou hij me aanmoedigen om er meer mee te doen. Om er mee op de planken te gaan. Niet in Carré, maar in-company. Een presentatie over wat je als marketeer, accountmanager of communicatieprofessional kunt leren van Hollywood.
Vind je dit een interessante speculatie? Wil je horen hoe ik zo’n presentatie voor jouw business zou insteken? Mail me dan rechtstreeks: henkjan@broadcastyourbusiness.nl
Het is de apotheose van de film Im Westen nichts Neues, Oscar winnaar in de categorie ‘best international film’. Script: het einde van de eerste Wereldoorlog is nabij. Duitsland tekent op 11 November 1918 om 5 uur in de ochtend de overgave en de wapenstilstand zal om 11 uur ingaan. De Duitse en Franse soldaten juichen omdat ze eindelijk naar huis kunnen…
Maar om 10.45 uur besluit een gefrustreerde Duitse generaal dat ze nog een laatste keer de Franse loopgraven gaan aanvallen. De soldaten, soms nog tieners, die huilend protesteren, worden ter plekke geëxecuteerd als deserteurs.
Het is de finale van een inktzwart anti-oorlogsdrama. Meer dan drie miljoen soldaten sneuvelden voor een paar honderd meter terreinwinst, lees je net voor de aftiteling.
Het was de derde verfilming van het boek Im Westen Nichts Neues van Erich Maria Remarque uit 1929, maar de eerste in het Duits. De film staat op Netflix, net als ‘the making of’. Daarin komen makers van deze viervoudige Oscar winnaar aan het woord.
Componist Volkert Bertelmann, winnaar in de categorie ‘best original score’, vertelt hoe hij tot zijn beste soundtrack tot nu toe kwam. Het muziekstuk Remains licht hij eruit. Het hoofdthema van de soundtrack zit erin, maar het stuk heeft ook iets afwachtend, vertelt hij.
Op de muziek van Remains zien we hoe de 17-jarige hoofdrolspeler en zijn vrienden naar het front marcheren, terwijl ze zingen dat ze verliefd zijn op een meisje. Ze zijn ongetraind en weten niet dat ze uniformen dragen van soldaten die zijn gesneuveld. De kogelgaten zijn dichtgenaaid, het bloed is uit de stof geschrobd.
De onheilspellende muziek van Remains is de voorbode van wat gaat komen. Het geeft lading aan de beelden van de naïeve jongens die zich vrijwillig hebben gemeld om te vechten. Als je het hoort, wil je als kijker roepen: ‘draai om, ga terug naar je moeder.’
In ‘the making of’ zie je hoe er vanuit verschillende disciplines is samengewerkt. De soundtrack, het design van de kilometerslange loopgraven, het nabouwen van het verwoeste binnenland van Frankrijk, de SFX-protheses van de dode soldaten; de gruwelijkheden van de eerste Wereldoorlog zijn vertaald naar een cinematografische ervaring die je bij de keel grijpt.
In de filmindustrie is samenwerking essentieel als je voor een Oscar gaat. Hoe is dat in jouw organisatie? Staat samenwerking op 1 en versterken alle divisies elkaar?
De vraag stel ik ook in de filmische story-workshops die ik in-company organiseer. De eerste werkopdracht is: pitch de organisatie in 1 minuut. Dat wil weleens onrust veroorzaken, bijvoorbeeld als marketing een totaal andere pitch geeft dan logistiek of HR. Collega’s kijken elkaar dan vragend aan. Hoe kan dit? We werken toch allemaal in dezelfde organisatie.
Vooral in grote organisaties kunnen afdelingen eilandjes worden met ieder een eigen cultuur. En dus een eigen pitch. Nu mogen de 1 minuut pitches best uiteenlopen, of laat ik zeggen: elkaar aanvullen, maar ze moeten in de kern over hetzelfde gaan.
In mijn story-workshop noem ik Volvo als voorbeeld van een corporate met een heldere kern. Toen het in 1927 werd opgericht, stond veiligheid voorop. Als je nu naar de Volvo website gaat, lees je op de homepage ‘een nieuw tijdperk van veiligheid.’
In honderd jaar is de auto-industrie compleet veranderd, maar de kern van Volvo is hetzelfde gebleven. Daardoor weten de marketeers wat ze moeten verkopen, de engineers waar ze aan werken, de HR-professionals wie ze moeten werven.
Denk je dat zo’n filmische story-workshop ook in jouw organisatie helderheid kan geven. Of onrust weg kan wegnemen (na het eerst te hebben veroorzaakt). Mail me dan rechtstreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl