Het is de apotheose van de film Im Westen nichts Neues, Oscar winnaar in de categorie ‘best international film’. Script: het einde van de eerste Wereldoorlog is nabij. Duitsland tekent op 11 November 1918 om 5 uur in de ochtend de overgave en de wapenstilstand zal om 11 uur ingaan. De Duitse en Franse soldaten juichen omdat ze eindelijk naar huis kunnen…

Maar om 10.45 uur besluit een gefrustreerde Duitse generaal dat ze nog een laatste keer de Franse loopgraven gaan aanvallen. De soldaten, soms nog tieners, die huilend protesteren, worden ter plekke geëxecuteerd als deserteurs.

Het is de finale van een inktzwart anti-oorlogsdrama. Meer dan drie miljoen soldaten sneuvelden voor een paar honderd meter terreinwinst, lees je net voor de aftiteling.

Het was de derde verfilming van het boek Im Westen Nichts Neues van Erich Maria Remarque uit 1929, maar de eerste in het Duits. De film staat op Netflix, net als ‘the making of’. Daarin komen makers van deze viervoudige Oscar winnaar aan het woord.

Componist Volkert Bertelmann, winnaar in de categorie ‘best original score’, vertelt hoe hij tot zijn beste soundtrack tot nu toe kwam. Het muziekstuk Remains licht hij eruit. Het hoofdthema van de soundtrack zit erin, maar het stuk heeft ook iets afwachtend, vertelt hij.

Op de muziek van Remains zien we hoe de 17-jarige hoofdrolspeler en zijn vrienden naar het front marcheren, terwijl ze zingen dat ze verliefd zijn op een meisje. Ze zijn ongetraind en weten niet dat ze uniformen dragen van soldaten die zijn gesneuveld. De kogelgaten zijn dichtgenaaid, het bloed is uit de stof geschrobd.  

De onheilspellende muziek van Remains is de voorbode van wat gaat komen. Het geeft lading aan de beelden van de naïeve jongens die zich vrijwillig hebben gemeld om te vechten. Als je het hoort, wil je als kijker roepen: ‘draai om, ga terug naar je moeder.’

In ‘the making of’ zie je hoe er vanuit verschillende disciplines is samengewerkt. De soundtrack, het design van de kilometerslange loopgraven, het nabouwen van het verwoeste binnenland van Frankrijk, de SFX-protheses van de dode soldaten; de gruwelijkheden van de eerste Wereldoorlog zijn vertaald naar een cinematografische ervaring die je bij de keel grijpt.

In de filmindustrie is samenwerking essentieel als je voor een Oscar gaat. Hoe is dat in jouw organisatie? Staat samenwerking op 1 en versterken alle divisies elkaar? 

De vraag stel ik ook in de filmische story-workshops die ik in-company organiseer. De eerste werkopdracht is: pitch de organisatie in 1 minuut. Dat wil weleens onrust veroorzaken, bijvoorbeeld als marketing een totaal andere pitch geeft dan logistiek of HR. Collega’s kijken elkaar dan vragend aan. Hoe kan dit? We werken toch allemaal in dezelfde organisatie.

Vooral in grote organisaties kunnen afdelingen eilandjes worden met ieder een eigen cultuur. En dus een eigen pitch. Nu mogen de 1 minuut pitches best uiteenlopen, of laat ik zeggen: elkaar aanvullen, maar ze moeten in de kern over hetzelfde gaan.

In mijn story-workshop noem ik Volvo als voorbeeld van een corporate met een heldere kern. Toen het in 1927 werd opgericht, stond veiligheid voorop. Als je nu naar de Volvo website gaat, lees je op de homepage ‘een nieuw tijdperk van veiligheid.’

In honderd jaar is de auto-industrie compleet veranderd, maar de kern van Volvo is hetzelfde gebleven. Daardoor weten de marketeers wat ze moeten verkopen, de engineers waar ze aan werken, de HR-professionals wie ze moeten werven. 

Denk je dat zo’n filmische story-workshop ook in jouw organisatie helderheid kan geven. Of onrust weg kan wegnemen (na het eerst te hebben veroorzaakt). Mail me dan rechtstreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Wat hebben restaurant Loetje en de nieuwe film The Fabelmans van Steven Spielberg met elkaar te maken?

Ik begin met The Fabelmans. Die is genomineerd voor 7 Oscars en kan worden samengevat als het ontwaken van Steven Spielberg als filmer. In de ‘coming-of-age’ film heet hij Sammy Fabelmans.

De scene die me het meest is bijgebleven is aan het slot van de film. Het is meer een anekdote die los staat van het grote verhaal.

Sammy krijgt de kans om op audiëntie gaan bij de legendarische regisseur John Ford, die in de film wordt gespeeld door regisseur David Lynch. In het kantoor van John Ford hangen de posters van zijn grote successen, zoals Stagecoach en The Searchers. Er hangen ook schilderijen en Ford laat Sammy de horizon op de doeken aanwijzen. Dan doceert hij: ‘een horizon onder in beeld is interessant, een horizon boven in beeld is interessant, maar een horizon midden in beeld is strontvervelend.’ 

Sammy ziet meteen het belang in van dit lesje in cinematografie. Hij begint dan aan zijn eerste baan in Hollywood.

Ik ga niet de hele film verklappen, maar nog wel een tweede ‘anekdote-scene’. Deze staat niet los van het grote verhaal, maar zorgt juist voor een wending.  

Zijn oom Boris, een Oscar-nominatie voor acteur Judd Hirsch, is een man uit de filmindustrie. Hij vertelt Sammy dat filmkunst en familie niet samengaan. De kunst zal je familie verscheuren, voorspelt hij.

Dat komt uit als Sammy tijdens het filmen van een familie-uitje ontdekt dat zijn moeder verliefd is op ‘oom Bennie’. Hij confronteert zijn moeder met de beelden en zij besluit dan voor ‘oom Bennie’ te kiezen. De familie valt uiteen. 

Ook op school in Californië leert Sammy dat zijn films gevolgen hebben in het echte leven. Hij krijgt zelfs klappen. Maar de interactie tussen echt en film maakt hem een steeds betere regisseur. The Fabelmans kun je het oorsprong-verhaal van het merk Steven Spielberg noemen.

Nu restaurant Loetje.

Terwijl de biefstuk dampend op tafel werd gezet, vroeg ik aan de jongen in de bediening waarom de zaak Loetje heette. Zonder aarzeling vertelde hij dat het in 1977 was gestart als biljartcafé. Maar het succes kwam toen oud slager Ludwig ‘Loetje’ Klinkhamer zijn ossenhaasbiefstuk op de kaart zette. Al snel zat de zaak vol met biefstuk-liefhebbers die zich afvroegen waarom dat biljart daar in de weg stond.

Ik vond het super dat een medewerker het oorsprong-verhaal als een anekdote oplepelde. En ik vertelde het de dagen erna aan bekenden. Weetje waarom? Een goede anekdote wil je delen.

Mijn advies: maak van je oorsprong verhaal een anekdote.

Een anekdote zoals de jongen in de bediening bij Loetje. Makkelijk te onthouden en leuk om te vertellen. Ook voor je medewerkers. Als iemand op een feestje vraagt waar hij of zij werkt. Hup anekdote erin. Medewerkers krijgen meer binding met een merk als ze er smeuïg over kunnen vertellen.

Klanten vinden het altijd interessant om te horen waar je vandaan komt. ‘The legacy.’ Daar gaan ze mee in zee.

Een oorsprong-anekdote is ook bijna altijd lekker filmmateriaal. Nog niet gemaakt, maar ik zou het graag draaien: Loetje, the movie. Met humor en drama omdat Loetje in het harnas stierf na een val van de trap in zijn eerste zaak. Maar zijn ‘legacy‘ leeft voor, want dit jaar gaat de 25e Loetje open.  

Wil je brainstormen over de verfilming van jouw oorsprong-anekdote, mail me dan rechtstreeks henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Vind je ‘Hollywood in je mail’ waardevol of entertaining of allebei? Dan heb ik een verzoek: wil je het delen met collega’s, relaties of vrienden? Via deze LINK kunnen ze zichzelf inschrijven voor de tweewekelijks emailing.

Het dochtertje van een goede vriend is in 72 minuten vegetariër geworden. Dat komt door Knor, het varkentje uit de gelijknamige animatiefilm. Het stal het hart van het dochtertje van mijn vriend. Sindsdien weigert ze ieder stukje vlees.   

Iets soortgelijk gebeurde met mijn zoontje toen hij Toy Story zag. Hij werd wild van de astronaut Buzz Lightyear. Toevallig stond die als pop te koop toen we de bioscoopzaal verlieten. 

Buzz heeft jaren bij ons gewoond en ’s nachts zat hij op de rand van het bed van mijn zoontje. Als ik voor het slapengaan bij hem ging kijken, had ik weleens het idee dat ik hoorde fluisteren ‘to infinity and beyond’.

Mijn moeder spreekt met warmte in haar stem over het hertje ‘Bambi’. Die Disney klassieker heeft ze ongeveer 80 (!) jaar geleden gezien. Het zou me niet verbazen als ze in al die tijd geen hertenvlees heeft aangeraakt.

Hoe mooi een film ook is getekend, hoe spannend het verhaal ook is, mensen vallen voor een karakter in een animatiefilm. Dat nemen ze, soms letterlijk, mee naar huis

De animatiefilm is allang niet meer het domein van Hollywood. Ook corporate en non-profit organisaties profileren zich met animaties. Er is een heel jargon ontstaan met kreten als ‘infographics, explanimations, 360 graden, 2D, 3D, whiteboard, motion graphics, virtual reality, etc.’

Kort gezegd: er staan er nogal wat animaties online. Hoe zorg je ervoor dat die van jou eruit springt?

In ieder geval niet met het vrolijke poppetje dat ik drie keer op dezelfde dag tegenkwam. Op een website van een zorgverzekeraar, in een online commercial van een doe-het-jezelf zaak en in een TV spot van een hoveniersbedrijf.

Ik heb wel en vermoeden waarom ik het drie keer tegenkwam. De prijs. Die vrolijke poppetjes worden per kilo verkocht.

Toch is het een gevalletje van duurkoop, want met dat poppetje ga je het niet redden. Niet in de corporate wereld en ook niet in die van de non-profit.

Als je voor standaard kiest, is de kans groot dat je als standaard wordt afgedaan. Dat is het laatste wat je wilt.

Je wilt opvallen, origineler en leuker zijn dan je concurrentie. Je wilt aandacht van je publiek, je doelgroep.

Investeer in een getekend karakter dat exclusief voor jou wordt ontwikkeld. Een karakter dat jouw merk leuker maakt, een karakter waar jouw publiek van gaat houden en waarvoor ze in actie komt. Een karakter waar je jarenlang plezier van kunt hebben. 

Dat weten ze ook in Hollywood.

In de top 25 kaskrakers allertijden staan 10 animatiefilms. En onze Knor is de Nederlandse inzending voor de Oscars. Niet in de categorie animatiefilm, maar in de grote-mensen-film categorie.

Wil je sparren over het karakter jouw animatiefilm?

Mail me rechtstreeks: henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Op Valentijnsdag staat er een première gepland van een nieuwe Bambi film. Weet je nog? De eerste Bambi film kwam uit in 1942. Gemaakt door Disney. Bekend van de kinderfilms en berucht om het beschermen van Walt Disney’s nalatenschap.

In de nieuwe Bambi wordt het hertje hondsdol en moordt er naar hartenlust op los.

Eh, serieus?

Ja, de titel is Bambi: The Reckoning. De afrekening.

In het origineel uit 1942 verliest het hertje op tragische wijze zijn moeder. 81 jaar later neemt hij wraak in een horror-sequel.

Zijn ze bij Disney gek geworden?

Nee, ze trekken zich de haren uit hun hoofd van ergernis. Maar ze kunnen er niks tegen doen, want de film is ontleend aan een boek uit 1923: Bambi, a Life in the Woods van Felix Salten. Na honderd jaar worden verhalen ‘publiek domein’. Anders gezegd: er rusten geen rechten meer op en iedereen kan er mee aan de haal.

Waarom Bambi: the Reckoning op Valentijnsdag uitkomt, weet ik niet. Je verwacht het meer bij Halloween. Daarentegen: met Valentijn is het schrikeffect groter. Zit je met vlinders in je buik en een prille liefde in de bioscoop…

Deze lowbudget slasher-Bambi moet het vooralsnog doen met 1 vertoning, maar heeft wel de internationale pers gehaald.

Hoe zit het met merken die 100 jaar oud zijn? Zijn die ook publiek domein?

Bedrijven en merken die honderd jaar bestaan kunnen het predikaat hofleverancier aanvragen, maar… lopen ze niet het gevaar om ook horror-leverancier te worden? Philips, the anrgy lightbulb. KLM, horror in the sky.

Ik ben geen jurist, dus ik durf er geen uitspraak over te doen.

Sommige merken zetten horror in om merkbekendheid te vergroten. Vaak met Hollywood horror als inspiratie. 

Playstation 3 werd gelanceerd met een ‘creepy baby’ commercial, die mij doet denken aan de pop Chuky uit de horrorklassieker Child’s Play. Idee was om het de nieuwe Playstation versie neer te zetten als ‘edgy, dangerous, unpredictable, and powerful’.

Mijn favoriete horror-commercial is voor het stofzuiger merk Dirt Devil. Het is rechtstreeks ontleend aan de film the Exorcist. Script: een priester meldt zich voor een duiveluitdrijving. Hij loopt de trap op, slaat een kruis en ziet in een kamer een meisje tegen het plafond heen en weer bewegen, terwijl ze als bezeten krijst.

Resultaat: bange kinderen voor de televisie, veel klachten van ouders, veel aandacht in de media.

De clou van de Dirt Devil commercial zien we als de camera naar een etage hoger gaat. Daar is een vrouw vrolijk aan het stofzuigen met een Dirt Devil. De zuigkracht is zo groot dat het meisje een verdieping lager tegen het plafond wordt gezogen. Horror-comedy, inmiddels 4,3 miljoen keer bekeken op you tube.  

Zelf had ik ook horror-comedy plannen. Voor een schoonmaakbedrijf dat wilde benadrukken dat ze 365 dagen per jaar doorwerkten, bedacht ik een Halloween video, waarin de schoonmakers de vloeren spic en span maken na een Halloween slachtpartij. Helaas voor mij durfde het bedrijf het niet aan.

Ik denk dat je nooit bang moet zijn om de aandacht van je publiek te pakken. Ook als daar horror voor nodig is. Ben je het met mee eens? Mail me dan rechtstreeks: henkjan@broadcastyourbusiness.nl Dan plannen we een horror-brainstorm. 

Het vaktijdschrift The Hollywood Reporter rapporteert over de problemen op de set van Megalopolis. Een sciencefiction-drama ‘in the making’ van een van mijn favoriete regisseurs, Francis Ford Coppola. 

Hij heeft zijn visual effect-team ontslagen en het complete designteam schijnt vervolgens zelf te zijn opgestapt. Oeps, want science fiction is bijna synoniem aan visual effects.

Toch hoop ik voor Mr. Coppola dat er nog meer misgaat. Ik wens dat het net zo uit de hand loop als bij de opnames van zijn Vietnam-drama Apocalypse Now. Nu een klassieker, tijdens de opnames een nachtmerrie.

Korte opsomming van wat er misging tijdens die opnames: een orkaan verwoestte de filmset, de van het Filipijnse leger gehuurde helikopters vlogen soms weg om tegen rebellen te vechten en ‘last but not least’: de acteurs. Hoofdrolspeler Harvey Keitel werd vervangen door Martin Sheen, die na een paar weken een hartaanval kreeg. Dennis Hopper speelt weergaloos een junkie-fotograaf. Wat blijkt: hij was de hele dag ape-stoned. Marlon Brando weigerde teksten te leren en had niet de moeite genomen om vooraf het boek te lezen, waarop de film is gebaseerd, Heart of Darkness van Joseph Conrad.

Al deze rampspoed zie je in de documentaire Hearts of Darkness: A Filmmaker’s Apocalypse van Eleanor Coppola, de vrouw van Francis. 

Ik hoop dat de opnames van Megalopolis net zo groots ontsporen, omdat Apocalypse Now uiteindelijk een groot succes werd. De film werd overladen met prijzen, waaronder een Gouden Palm en een Oscar voor beste camerawerk. De opbrengst was meer dan 83 miljoen dollar tegenover een budget van 31 miljoen. Dat wens ik Coppola met Megapolis ook toe. 

Verhalen over hoe bijna mis ging doen het goed. Niet alleen in Hollywood, maar ook in de wereld van commerciële en non-profit organisaties.

Toch worden deze verhalen door de meeste organisaties angstvallig buiten de deur gehouden. Ze staan niet op de website, er is geen video over gemaakt en je vindt ze niet terug in de corporate brochure.

En dat is een gemiste kans.

Succes krijgt kleur als je weet hoe hard iemand ervoor heeft moeten werken. Hoe het bijna misging, hoe iemand struikelde, overeind krabbelde, bleef doorgaan, een nieuwe kans creëerde en uiteindelijk won.

Publiek houdt van winnaarsverhalen, maar het succes moet niet zijn komen aanwaaien. Een ‘happy end’ moet worden verdiend. En hoe hoger de prijs, hoe beter.   

Laat zien wat je voor jouw succes hebt moeten doen en laten. 

Graaf in je corporate historie en dis de verhalen op waar je ongemakkelijk van wordt. Waar het bijna misging. Jouw Apocalypse Now verhalen.

Verwerk die verhalen in je corporate story. Maak er een video van, want er zit drama in.

Neem jouw klanten en medewerkers mee op de reis die je hebt moeten afleggen. Verras, betrek en entertain ze. Gun ze een kijkje in je ziel.

Zo versterk je de relatie met je klanten en medewerkers. Zo krijgen zij meer binding met je merk, product of dienst. Zo krijgt jouw verhaal een happy end.

Wil je sparren over jouw tegenspoed verhalen? Mail me dan rechtstreeks henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Koos Dobbelsteen is niet meer. Op eerste kerstdag overleed de acteur John Leddy, die vooral bekend werd als Koos Dobbelsteen in de jaren tachtig comedyserie, Zeg ‘ns Aaa. 

Voor de kijkers was hij getrouwd met Mien Dobbelsteen, gespeeld door Carry Tefsen. Op het hoogtepunt van de serie keken er iedere donderdag 6 miljoen mensen naar Koos en Mien. Dat comedyserie record staat nog steeds. 

Ik heb aan een aflevering van Zeg ‘ns Aaa meegeschreven. Dat kwam zo. Na mijn studie vormde ik met twee anderen een schrijverscollectief dat een idee voor een comedyserie naar de Vara stuurde.

De Vara nam het idee niet in productie, maar bood aan om op hun kosten een cursus te volgen. Die werd gegeven door de schrijvers van Zeg ‘ns Aaa, Chiem van Houweninge en Alexander Pola.

Die cursus werd gegeven op de eerste verdieping van Café Schlemmer in den Haag. Die ruimte heette ‘Opa’s kamer’, omdat de vader van Chiem daar had gewoond. Daar zaten we op antieke stoelen die vervaarlijk kraakten als je lachte.

Alexander Pola was de artiestennaam van Abraham Polak.

Bij de kennismaking zei hij: ‘noem me maar Bram’, maar dat is me niet gelukt. Het leeftijdsverschil was te groot. Ik hield het bij meneer Pola.

De belangrijkste les die ik daar heb geleerd had niks met Zeg ‘ns Aaa te maken. Ik heb er ook lang niet over willen praten, omdat ik me ervoor schaamde.

Dit gebeurde er.

Op de eerste les namen we alle personages van de serie door, zo ook de vader van Mien, gespeeld door Jan Blaaser. Die had aan een aantal afleveringen meegedaan.   

Ik vroeg of hij het komende seizoen weer mee zou doen, waarop er een ijzige stilte viel. Iedereen in de ruimte keek me vol ongeloof aan. Vroeg hij dat nu echt?

Chiem keek naar Bram en zei: ‘Wat denk je, Bram, komt die nog terug?’

Waarom Bram zei: ‘Nou, Chiem, ik denk het niet,’

Met een verhoogde hartslag en pareltjes zweet op mijn voorhoofd herinnerde ik me opeens dat Jan Blaaser kort daarvoor was overleden. De rest van die les heb ik niks meer gezegd. 
​

Wat ik heb geleerd van dit verhoogde hartslag moment: bereid je altijd goed voor. 

Of je nou aan een comedyserie gaat meeschrijven, een corporate video gaat maken of een online event in de planning hebt: doe research! Google, websites, video’s, boeken; die investering in tijd en kennis betaalt zich uit in de kwaliteit van je werk.

Bij het maken van corporate video’s is mijn belangrijkste vorm van research: interviewen via Teams of Zoom. Ik zie meteen hoe iemand het in beeld doet en kan daar mijn regie op afstemmen. En ik kan doorvragen. Voor wie maak je de video? Waarom zouden die mensen ernaar gaan kijken? Wat moeten ze na afloop doen?

Het lijken eenvoudige vragen, maar vaak blijken ze lastig te beantwoorden. Toch is dat cruciaal, want als jij niet weet waarom mensen naar je video gaan kijken, dan is de kans klein dat jouw gewenste publiek het gaat doen.  

Tot slot: Koos is niet meer, Bram is er al lang niet meer, Chiem nog wel en Café Schlemmer met ‘opa’s kamer’ ook.

De titel van de Zeg ‘ns Aaa aflevering waar ik aan meeschreef, is Lekker d’r uit.

Wil je reageren of meteen beginnen met voorbereiding van een video of online event, mail me dan rechtsreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl 

Love Actually is volgens velen, mijn vrouw voorop, de ultieme kerstfilm. Het is geschreven en geregisseerd door Richard Curtis, die ook het script schreef voor de films Mr. Bean en Four Weddings and a funeral.

Die laatste twee titels verdienen een Nederlands credit, want ze werden geproduceerd door Polygram Filmed Entertainment (PFE), een dochteronderneming van Philips. Het was een succesvolle onderneming die met Europese ‘art house films’ de strijd aanging met Hollywood. In tien jaar maakte het bedrijf 100 films en de makers wonnen 14 Oscars.

In de documentaire 100 films and a funeral vertellen insiders, waaronder Richard Curtis, over het onwaarschijnlijke succes van PFE… en hoe dit bot werd afgebroken toen het bedrijf onverwacht werd verkocht. De toenmalige CEO van Philips, Cor Boonstra, nam die beslissing. Zijn reden: ‘op films kan geen beleid worden gevoerd.’

Dit zinnetje raakt me na al die jaren nog steeds. Als scriptschrijver en videoproducent wil en kan ik het niet begrijpen, want PFE schreef filmgeschiedenis. Nog wat titels: Fargo, the Usual Suspects, Trainspotting.

Cor Boonstra moest saneren, lees ik in een krantenartikel uit die tijd. Was er nou niemand in zijn entourage die moest lachen om Mr Bean? Al was het maar om de opbrengst van $ 251 miljoen versus een investering van $ 18 miljoen. Was er niemand die zwijmelde bij Four Weddings and a funeral? Investering $ 6 miljoen. Opbrengst $ 255 miljoen.

PFE werd verkocht toen het op het punt stond om alle records te verbreken met de film Notting Hill. Starring Julia Roberts en Hugh Grant. Investering: $ 42 miljoen. Opbrengst: $ 364 miljoen.  

Wat is er mis met een beleid op kaskrakers?

Ik denk dat Cor Boonstra zekerheid zocht en inderdaad: niet iedere film is een hit, maar dat geldt ook voor iedere innovatie van Philips die in de markt wordt gezet. Er is een gouden regel die zowel van toepassing is op de filmindustrie als op de marketing van Philips: een goed verhaal verkoopt.

Saneren is een terugkerend thema in mijn loopbaan. Dat komt omdat ik bijna 30 jaar in business ben met verhalen, (online) events en video. Die zijn allemaal conjunctuurgevoelig en daarmee saneergevoelig. Zodra de woorden inflatie en recessie in de media opduiken, worden producties afgeblazen of schuiven ze door. 

Als een recessie aanhoudt, verschijnen de saneer-managers binnen de organisaties waarvoor ik werk. Vaak Ad Interim ingehuurd. Het zijn kille rekenaars, ze snoeien in het medewerkersbestand en bevriezen communicatie-budgetten. Geen video’s, geen events, geen verhalen.

Mijns inziens maken al die saneer-managers een misrekening. Weet je waarom?

• Verhalen geven mensen hoop,
• verhalen geven mensen iets om in te geloven,
• verhalen geven mensen een toekomstperspectief. 

In de documentaire 100 films en a funeral wordt pijnlijk duidelijk hoe PFE na verkoop in de verkeerde handen valt en ten onder gaat. Het einde van ‘the most successful global company outside of Hollywood,’ aldus regisseur Sir Alan Parker in de documentaire. 

Met Richard Curtis liep het beter af. Vier jaar later schreef en regisseerde hij Love Actually. Investering $ 40 miljoen. Opbrengst: $ 245 miljoen.

De film komt waarschijnlijk een van deze dagen op televisie. Zo niet, dan te zien op de betere streamingdiensten.

Fijne kerst.  

Wil je reageren of sparren over een goed verhaal, mail me dan rechtstreeks henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Structureel grensoverschrijdend gedrag bij talkshow DWDD: ‘Het gevoel was: de zeis kan altijd onverwacht vallen’. Dit kopte de Volkskrant op de voorpagina van de zaterdageditie van 19 november.

Ik zal maar meteen bekennen: ik ben een fan van Matthijs van Nieuwkerk. 15 jaar lang keek ik naar de DWDD, omdat ik de sfeer aan tafel zo goed vond. Er was een chemie die ik bij veel andere talkshows miste.

Hij introduceerde cabaretier Peter Pannekoek bij het grote publiek.
Hij eerde Robbie van Leeuwen, gitarist van Shocking Blue en schrijver van de wereldhit ‘Venus’. Hij gaf wetenschap een podium met Robbert Dijkgraaf in de hoofdrol. Hij introduceerde een boekenpanel dat mij literaire tips gaf. Allemaal mensen en zaken waar ik enthousiast over was en van leerde.

Kan ik dat nog wel zeggen, want Matthijs is nu ‘een man met de zeis’? Hij heeft meerdere slachtoffers gemaakt. ‘Lang bij DWDD werken was het ultieme recept voor een burn-out,’ lees ik in de Volkskrant.

Nog een bekentenis. Ik ken een paar mensen in TV-wereld en ik had weleens gehoord over de uitbarstingen van Matthijs van Nieuwkerk. Die waren in heel Hilversum te horen, zei een van hen (DWDD werd in Amsterdam gemaakt).

Als ik dat al had gehoord…. dan wist iedereen in TV-land het toch. Niet alleen de mensen die nu opstappen, maar ook collega-presentatoren, bestuurders en politici die zich haasten om in talkshows te vertellen dat ze zo zijn geschrokken.

Wat zou het mooi zijn geweest als iemand de moed had gehad om tijdens die 15 jaar DWDD op te staan. Iemand die het kijkcijferkanon Matthijs op zijn gedrag had durven aanspreken. Dan waren er misschien minder medewerkers opgebrand. Dan was er twee jaar na de laatste aflevering van DWDD geen onderzoek nodig geweest.

Ik ken iemand die wel zo dapper was.

Het is een vrouw waar ik al jaren opdrachten voor mag doen.
Een HR-manager die mij belde toen ze net bij een nieuwe werkgever was begonnen.  

Ze vertelde dat ze was terechtgekomen in een c.c. cultuur.
Dat werkt zo: je stuurt een mail naar een collega en zet zoveel mogelijk andere collega’s in de c.c. Zodat je bij een eventuele misser kunt zeggen: maar ik heb die mail ook naar die en die en die en die en die en die gestuurd. 

‘Mensen proberen zich bij voorbaat in te dekken tegen mogelijke kritiek,’ zei ze vol ongeloof, ‘en besluitvorming gaat over zoveel schijven dat je ermee kunt sjoelen’.

Bij haar vorige werkgever had ze samen met mij een filmproject gedaan. Concept: alle medewerkers maken in groepjes een commercial om nieuwe collega’s te werven. Dat wilde ze nu weer doen, want de vorige keer had het positieve filmpjes opgeleverd.

Haar CEO, verscholen in een kantoor op de bovenste verdieping, zag beren op de weg. ‘Dat wordt een bak ellende,’ zei hij. Nee hoor,’ zei de HR-manager monter en liet een compilatie zien van de vorige keer. De CEO keek ernaar en knikte. Hij wilde het wel proberen, mits de HR-manager de verantwoordelijkheid nam.  

Op de ochtend van de filmdag was een aantal medewerkers ziek, zwak en misselijk. De mensen die er wel waren, namen een afwachtende houding aan. Dat veranderde toen ze in actie kwamen onder begeleiding van professionals. Script, camera, regie, acteren, montage; rollen werden verdeeld en we gingen draaien.  

Aan het einde van de filmdag hadden we een première. Mensen waren aan de borrel en na iedere commercial volgde een ovationeel applaus. Het meest voorkomende thema was verandering. Nieuwe collega’s werden geworven voor een organisatie in beweging. De CEO noemde het een hoopvol signaal. 

Nu pretendeer ik niet dat je met een dagje filmen de angst uit een bedrijfscultuur haalt. Maar een HR-manager die haar nek durft uit te steken en aan een gezonde bedrijfscultuur werkt, kan een verschil maken.

In een reactie in de Volkskrant stelt Matthijs van Nieuwkerk ‘dat gedane zaken helaas geen keer nemen, maar wel stemmen tot nadenken’. 

Ik hoop dat hij in het reine met zichzelf komt en in gesprek gaat met oud-medewerkers. En ik hoop dat Matthijs terugkeert op televisie.

Wil je reageren? Stuur een rechtstreekse mail naar henkjan@broadcastyourbusiness.nl

Voor wie de film ‘The Godfather’ niet kent. Het gaat over de Italiaanse familie Corleone. Je kunt zeggen dat ze een familiebedrijf runnen met handel die het daglicht niet verdraagt. Maffia.

Vito Corleone is de Godfather. Ik noem hem de CEO. Hij wil het beste voor zijn familie. La Famiglia is de kernwaarde van Corleone Inc.

Zijn jongste zoon Michael wil niets met de corrupte familiezaken te maken hebben. Totdat er een aanslag wordt gepleegd op zijn vader Vito.

Terwijl zijn vader nog in het ziekenhuis ligt, neemt Michael wraak door twee moorden te plegen. Als dit aan Vito wordt verteld, moet hij huilen. Voor zijn jongste zoon had hij  een leven buiten de misdaad gewenst.

Later wordt Michael Godfather.
Hij is ambitieus en Corleone Inc. groeit.
Maar Michael verliest de kernwaarde uit het oog.

In zijn familie groeit de onvrede en dat leidt tot verraad van zijn zwager en zijn oudste broer Fredo. Als Michael dat ontdekt, doet hij iets wat de kernwaarde voor altijd onderuit haalt. Hij laat ze vermoorden.

Het ergste verraad in zijn familie moet dan nog komen. Op zakenreis hoort Michael dat zijn Amerikaanse vrouw Kay een miskraam heeft gehad. Maar als hij terug is, vertelt Kay dat het geen miskraam was, maar een abortus. Ze wil niet nog een kind in deze misdadige familie. Michael laat haar weliswaar niet vermoorden, maar sluit haar buiten.

Michael is machtiger dan ooit, maar zijn familie heeft zich tegen hem gekeerd. Corleone Inc. heeft geen ziel meer.

De moraal van mijn verhaal: blijf trouw aan de kernwaarden van je organisatie.

Niet alleen als je een Italiaans familiebedrijf hebt,

maar ook als je kernwaarde duurzaamheid is. Of diversiteit, veiligheid, vertrouwen, afspraak is afspraak, steeds verrassend, altijd voordelig, alles met een glimlach, slaafvrije chocolade.

Vroeg of laat word je afgerekend op je kernwaarden.
Dan weegt de buitenwacht hoe duurzaam je bent, hoe divers jouw werkvloer is, hoe slaafvrij jouw chocolade. 

Dan wil je blakend van vertrouwen roepen dat ze tot in je vuilnisbak mogen kijken hoe groen je bent. Dat de hele keten ‘alles met een glimlach’ doet. 

Wat je niet wilt, is dat de pers schrijft: ‘Ze hebben het over diversiteit, maar het is een witte mannen bolwerk’. Dat je op social media wordt uitgemaakt voor hypocriet omdat je als ‘groene’ CEO een vliegbrevet hebt gehaald. Dan je als Michael Corleone je kernwaarde verloochent.  

I’m gonna make you an offer you can’t refuse.

Dit is mijn aanbod. 

Ik interview jou als CEO en vraag net zo lang door totdat ik precies weet waar je voor staat. Of je verhaal aansluit bij de kernwaarden van je organisatie. Als dat klopt, heb je een basis voor een corporate video die de hele wereld mag zien.  

Dat interview doe ik vrijblijvend.

Durf je het aan? Stuur me dan rechtstreeks een mail via henkjan@broadcastyourbusiness.nl