Na mijn studie communicatiewetenschappen ging ik acteren. Dit tot groot verdriet van mijn ouders. Had ik eindelijk mijn bul, ging ik heel wat anders doen. Of misschien waren ze verdrietig omdat ik niet in Carré op de planken stond, maar in het kleinste theater van Amsterdam, de Stalhouderij in de eerste Bloemdwarsstraat in de Jordaan.
Waar vroeger paarden stonden, was nu net genoeg ruimte voor 40 toeschouwers. Een keer zaten ze in een hoefijzer vorm om ons acteurs heen, zo dichtbij dat ik mijn hand per ongeluk op de knie van iemand op de eerste rij legde.
Ik stond daar 100 keer op het toneel in drie verschillende stukken. Allemaal in het Engels, want het theater werd gerund door Amerikanen. Die gaven ook workshops method acting; het ingeleefde spelen waarbij je het publiek deelgenoot maakt van je emoties. Die methode had sterren voortgebracht als James Dean, Marlon Brando, Al Pacino en Robert de Niro. Dat rijtje sprak me wel aan.
Nu viel dat ingeleefde spelen niet mee voor een gereformeerde jongen uit Zwolle. De eerste keer dat ik moest huilen in een workshop vluchtte ik van schrik het klasje uit. Maar naarmate ik de method acting beter beheerste en zag hoe het publiek onder de indruk was van waterlanders dacht ik: doe mij maar een rol met een lekkere huilbui.
Een van de oefeningen in de workshops was raisin the stakes.
Voorbeeld: je speelt in een scène over twee beste vrienden. De inzet wordt verhoogd als de regisseur je influistert dat je beste vriend gisteren in bed lag met jouw vriendin. Dan krijgt de dialoog tussen de twee vrienden een andere lading.
Of je krijgt de opdracht: speel de scène met een denkbeeldige handgranaat achter je rug. Ineens gaat het om leven en dood. De intensiteit van de acteurs neem toe en de urgentie is voelbaar voor het publiek dat als vanzelf doorschuift naar het puntje van de stoel.
Raisin the stakes werkt ook voor corporate video’s
Niet door de regieaanwijzing te geven: ‘vertel je missie nog een keer met een denkbeeldige handgranaat achter je rug’. Ik ben bang dat sommige opdrachtgevers de werkrelatie dan laten exploderen. Nee,
ik verhoog de inzet door vragen te stellen als:
wat nu als jouw grootste concurrent ook een video maakt voor dezelfde doelgroep? Waarin verschillen die video’s dan? Waarom is die van jou beter?
En is dat goed genoeg om de doelgroep te verleiden? Waarom gaan die kijken naar jouw video, waarom blijven ze kijken en waarom komen ze daarna in actie?
De ‘waarom’ vraag kun je niet vaak genoeg stellen, is mijn ervaring. Het dwingt mijn opdrachtgevers om scherp te formuleren wat hen beter en leuker maakt dan de concurrent. Dat is voor mij de basis om een script te schrijven. En een video te maken waar de concurrent jaloers op is.
Het laatste stuk waarin ik in de Stalhouderij speelde, was the two gentlemen of Verona van William Shakespeare. Het is geschreven tussen 1589 en 1594 en in die periode was Elizabethaans Engels met een jambisch ritme in de mode. Dat was best een uitdaging voor een jongen uit Zwolle, maar ook voor de Amerikanen waarmee ik speelde. Gelukkig was de regisseur een Shakespeare kenner en minstens zo belangrijk: hij beschikte over engelengeduld.
Nog een geluk: we speelden het stuk in de zomer en dan waren de Nederlandse theaters gesloten. Zo kon het gebeuren dat er theaterrecensenten kwamen kijken en wij werden beloond met lovende recensies. Misschien wist ik: beter dan dit wordt het niet en ben ik gestopt op mijn hoogtepunt als acteur.
Wil je weten hoe je voor jouw corporate video de inzet kunt verhogen? Mail me dan rechtsreeks via henkjan@broadcastyourbusiness.nl
